Ana içeriğe atla

Fasikül 2: Amerikan kahraman'lar insanlığı kurtarır, Adamolmazadam insanları sever.

Köpekleri seviyorum, yemek verirken elimi ısırmalarına rağmen. Kedileri de... Severken çiziliyor hep ellerim.

Otobüs şoförünü, şarapçı yaşlı adamı, evlere gundeliğe giden yorgun kadını. Hiç adını bilmediğim, bir daha çoğunu görmeyeceğim insanları.. Tanısam beni sevmeyecek ve yapmacık, bayağı hareketleri yüzünden yabancı kalacağım, sarı boyalı saçlı kadını seviyorum.. Kürt çocuğunu, çingene falcıyı, laz ihtiyarı... Doğru bildiğimi söylemekten sakınmadiğım için, ya da düpedüz onları kırdığım, yanlış şeyler yaptığım, bazen soğuk bazen yabancı olduğum için, beni sevmeyen sayısını bilmediğim insanları da..

Insanları seven herkesi seviyorum. Yazasım geldi, keşke tanıdığım herkese söyleyebilsem en baştan. Tanımadıklarıma da yazıyorum. Ey bu satırları okuyan, yazdıklarımla, yaptıklarımla, söylediklerime, söyleyemediklerime kızan, belki bana kızan, hatta sevmeyen, benden nefret etmiyorsanız hepinizi seviyorum.

Adamolmazadam olarak, görev biliyorum, insanlığı sevmeyi. Ayı ile yavrusu ilişkisi'nde olsa bazen ya da bana yanlış geleni düzeltmeye çalışmak ahmaklığıyla kırsam da bazen yanımda olanları..

Ben bir adam olmaz'ım, Adamolmazadam'ım, işim bu. İnsanlığı kurtaracak değilim, ama insanları seveceğim.
Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kederli bir öğleden önce.

Adamın biri bir gün evden bakkala gitmek için sabah 7:47’de çıktı. Her şey yolunda gitse, ekmeğini alıp herhalde 8:05, bilemedin 8:15’te evde olacaktı. Olmadı. Eve döndüğünde saat gece on ikiyi çoktan geçmişti. Bakkaldan eve niye böylece geç döndüğünü de konu komşudan kimse merak etmedi. Kimse farkına bile varmadı, ama yine de o gün Nitat İnibat bakkaldan evine üç dakikalık yolu on altı, on yedi saatte dönebildi. Nitat bey, sabah kalktı, çayın suyunu koydu, üstüne dem attı, rahmetli babasından öğrendiği üzere iki parmak suyla soğuk demlemesini yaptı. Neyse ki daima temkinli bir adam olduğundan, evden çıkarken her ne olursa olsun ocağın altını kapatırdı. Yine kapattı. Pijamasının üstüne ceketini giydi. Cebine üç beş kuruş para aldı, bir de kimliğini aldı. Acaba fazla mı temkinliydi, ya da eve biraz geç ve zor döneceği içine mi doğmuştu? Yoksa Nitat beyin bu hazırlığının nedeni en başından ne yapacağını biliyor olması mıydı? Nitat bey ne yaptı? Kararlı adımlarla bakkala yürüdü. Kimsenin
Yorum Gönder
gerisi bur'da.

Bir yenilgi hikâyesi.

" Kaybedince daha çok seveceksin. " Bu babalar gününde, babamı yitirdikten sonra ilk babalar günümde; sosyal medyada babamın bir fotoğrafıyla bereber, şu satırlarla başlayan kısacık bir yazı paylaşmıştım: " Bir kimsenin değerini, aslında ancak yokluğunda anlayabiliyoruz, demişti bir misafirim geçen gün. Öyleymiş. 11 mayıstan beri her gün, saat 02:59’dan itibaren her dakika, hemşire “gelin” diye çağırdığından beri her an bunu santim santim, milim milim anladım ve yine de bunu bir yerde idrak edemiyorum herhalde. " 12 ağustos akşamı, uzunca bir aranın ardından yine tribündeydim. Aranın nedeni de babamdı zaten, onun grip bile olmaması lazımdı, biz de elimizden geldiğince dikkat etmiştik. Pek tabii, keşke babam burada olsaydı da tribünlere hiç dönemeseydim. Elden ne gelir, takdiri ilahi gerçekleşmişti işte. Babam vefat etmişti ve ben tribündeydim. Altay hikâyemin tam içinde değildi babam, ben babadan oğula taraftar değilim, babam benim çocukluğumda futbolla tamamen ilgi
5 yorum
gerisi bur'da.

sürgününü yitiren bir şairin ardından.

ey en eski kuytulara saklanan çocuk sevgilerinin aleniliği, en derin kuyuların karıncalanan karanlığı, ses uyumları, bıçaklar ve bütün balkonlar; bir şairin arkasından ne kalır? ey en büyük adamların ayakkabıları, koca binaların camekanları, en derin korkulardan fışkıran öfke, kulak aşinalığı, kılıçlar ve bütün kadınlar; bir şairin arkasından kim kalır? kendi makus talihini makaslarla kesen terzilerdir şairler ve hep büyük konuşur, her zaman büyük ölürler. *
Yorum Gönder
gerisi bur'da.