Ana içeriğe atla

A New Way

1:

I used to write in Turkish all my life until today and -glad to god- I did it well. But Turkish is not enough today. It's not a linguistic problem, actually I can't describe it as a problem. If I could write in Turkish, it would be easy. We called it on Turkish as "ince mesele". I can translate it as "kind issue" or "precious issue" however, I understand that it will be harder than I thought.

Describe of those days is hard, but silence is harder than. I'm trying to do my best.

I felt aimless and  I've spent all days without a reason for few months before you. There was no need for more words, I'd written all that I would. I thought and I was wrong.

"Слава богу!"

I like you very much. I don't need any images or metaphors, words are useless to describe my days with you, because it's simple and also mighty as water. It's meaningful as is.

I wrote "my days with you", it is not wrong. You are far away from me for today, but it does not matter. When you write me something, there is no one except you. I do like you very much.

2:

I wrote about unhappiness with metaphors rest of my life, but it's enough. I'm very happy with you. Happiness is a new word on my new way.  I've been glad to god every night before sleep when I remember you. I sink into sleep with a smile. I wake up as a grateful man. I'm not a hope seller, nor a hope monger. I am only a cat on your head. (Cat is not a metaphor anymore.)

I'm not a fortune teller. Tomorrow will be better than today when we'll be together and I believe all that I've written since the first day.

3:

A is the first letter of my new alphabet like as almost all alphabets. I begin to live again, write again. I start to write again in English as far as I can for only one reason.

So glad I have you, my dear Alina.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kederli bir öğleden önce.

Adamın biri bir gün evden bakkala gitmek için sabah 7:47’de çıktı. Her şey yolunda gitse, ekmeğini alıp herhalde 8:05, bilemedin 8:15’te evde olacaktı. Olmadı. Eve döndüğünde saat gece on ikiyi çoktan geçmişti. Bakkaldan eve niye böylece geç döndüğünü de konu komşudan kimse merak etmedi. Kimse farkına bile varmadı, ama yine de o gün Nitat İnibat bakkaldan evine üç dakikalık yolu on altı, on yedi saatte dönebildi. Nitat bey, sabah kalktı, çayın suyunu koydu, üstüne dem attı, rahmetli babasından öğrendiği üzere iki parmak suyla soğuk demlemesini yaptı. Neyse ki daima temkinli bir adam olduğundan, evden çıkarken her ne olursa olsun ocağın altını kapatırdı. Yine kapattı. Pijamasının üstüne ceketini giydi. Cebine üç beş kuruş para aldı, bir de kimliğini aldı. Acaba fazla mı temkinliydi, ya da eve biraz geç ve zor döneceği içine mi doğmuştu? Yoksa Nitat beyin bu hazırlığının nedeni en başından ne yapacağını biliyor olması mıydı? Nitat bey ne yaptı? Kararlı adımlarla bakkala yürüdü. Kimsenin

Bir yenilgi hikâyesi.

" Kaybedince daha çok seveceksin. " Bu babalar gününde, babamı yitirdikten sonra ilk babalar günümde; sosyal medyada babamın bir fotoğrafıyla bereber, şu satırlarla başlayan kısacık bir yazı paylaşmıştım: " Bir kimsenin değerini, aslında ancak yokluğunda anlayabiliyoruz, demişti bir misafirim geçen gün. Öyleymiş. 11 mayıstan beri her gün, saat 02:59’dan itibaren her dakika, hemşire “gelin” diye çağırdığından beri her an bunu santim santim, milim milim anladım ve yine de bunu bir yerde idrak edemiyorum herhalde. " 12 ağustos akşamı, uzunca bir aranın ardından yine tribündeydim. Aranın nedeni de babamdı zaten, onun grip bile olmaması lazımdı, biz de elimizden geldiğince dikkat etmiştik. Pek tabii, keşke babam burada olsaydı da tribünlere hiç dönemeseydim. Elden ne gelir, takdiri ilahi gerçekleşmişti işte. Babam vefat etmişti ve ben tribündeydim. Altay hikâyemin tam içinde değildi babam, ben babadan oğula taraftar değilim, babam benim çocukluğumda futbolla tamamen ilgi

sürgününü yitiren bir şairin ardından.

ey en eski kuytulara saklanan çocuk sevgilerinin aleniliği, en derin kuyuların karıncalanan karanlığı, ses uyumları, bıçaklar ve bütün balkonlar; bir şairin arkasından ne kalır? ey en büyük adamların ayakkabıları, koca binaların camekanları, en derin korkulardan fışkıran öfke, kulak aşinalığı, kılıçlar ve bütün kadınlar; bir şairin arkasından kim kalır? kendi makus talihini makaslarla kesen terzilerdir şairler ve hep büyük konuşur, her zaman büyük ölürler. *