Ben bu hâl üzereyim yine, ben bu hâli iyi biliyorum, beni bu havalar var etti. Don Quijote yürüyor değirmene elinde mızrak, gül öylece gülümsüyor bülbüle, Don Quijote değiyor dikenine gülün, bir akşam bir kadeh bir keder. Kuleyi sırtında taşıyor her sözünü tutan bir Sisifos, aklı bulanıyor susmaktan ve konuşmaktan. Don Quijote, ne güzel gülüyorsun, diyor değirmene, Sisifos tırmanıyor taşıdığı kuleye. Kulenin ucunda uçmayı bilmez bir Hâzerfen, her düşüşünde yeniden tırmanıyor yılmadan ve yorulmadan. Muallak bir muamma üzerinde süzülüyor, yüreği elinde. Orhan Veli, elinde kalem, başında rüzgâr; gözlerin kelimesinin üzerini tek harekette çiziyor. Ben şiir yazmasını beceremiyorum, lâkin şiir yaşamanın en âlâsı gülüyor gözlerimin içinde. (Adnan Menderes H.limanı, 7 haz. 2024, 15:28)
Sıradana, insana ve kelimeye selam duran sanal mecmua...