Ana içeriğe atla

Yenilgi günceleri.



İki:

Durmaksızın yazıyorum. Yazamadığım yerde ise düşünüyorum. Mesela sinemada. Filmin ortasında aklıma bir şey geliyor, bunu keşke şöyle yapsaydım diyorum. Keşkeleri olmayan o adamlardan değilim. Ne yaparsam yapayım ya geç ya da erken, yazdım. Sonrası ise keşke. Keşke erken yapmasaydım, keşke geç kalmasaydım.

Keşkeye gerek bırakmayan zamanlarımda oldu. Bir cumartesi ona yazmama, keşke yazmasaydım, demiyorum. Karşısına geçtiğim o gün, keşke şunu da deseydim yahut şunu demeseydim, dediğim olmadı.

Açık uçlu hikâye, keşke böyle bitmeseydi. Bir yenilgi güncesine çıkmasaydı sokak.

*

O mektubun sonunda keşke şiirin sonunu da yazsaydım: "ellerini tutabilsem Pia'nın/ ölsem eksiksiz ölürdüm" yazsaydım. Yazacaktım da. Sonra vazgeçtim.

*

Zamanında "yazacak birşey yoktu, bir saçın kıvrımında düne dönene değin" yazmıştım. Bugün de yazacak birşeyim yoktu, yeni bir fotoğrafta allak bullak olana dek. Dün yazdığımın üzerine daha derinden kesen bir gülümsemeyle bakıyor şimdi ekrana. Sanırım sahiden gülüyor. Yalansız.

Sigara da içmediğimden bakıp bakıp kendimi yakıyorum. Ruhumun sokaklarında yangın büyüyor, saniye saniye genişliyor. Yüreğimi çizen o şeyi duyuyorum. Yenilgi. Yenilgi büyüyor.

Üç hafta önce bir saat de olsa o gözlerin içine bakarken, neden söylemedim diyorum. Bir bıçak gibi kendimi yalanlıyorum. Bıçaklar kendilerini yalanlamaz, yalan yazıyorum.

Keşke söyleseydim. Yüzüne söyleseydim. "Yüzün ne güzel" deseydim. Saçların, gözlerin, burnun, dudakların, çenen. Ellerin, deseydim. Tutsam.

Ölmezdim.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Açık uçlu hikâye.

Evvela ithaf. -beni yeniden yazmaya çağıran M'ye hikâyeden önceki yazımdır. Ve yazgısını kendi çağıran yazıya giriş. Yazmayı unuttuğum bir hikâyeyi okudum bugün, neden ve nasıl bilmiyorum, çünkü yazmayı da unutmuştum. Ellerim olduğunu dahi unutmuştum. Ellerim olmadan kördüm ben. Kararsız kararlığa körlemesine girdim, kararsızdı muhakkak, çünkü yazılmamış bir hikâye yazılmayı beklemez.  Kahvenin karanlığını akla çağıran gelişme. Hayat bu yüzden tuhaf, beklenmeyen yerde başlarız yazmaya, bir daha yazmayacağına dair bir yanılgı içine hâkim olduğunda. Hikâye gözlerine bakar ve yaz beni der, yazar iradesizdir, irade sahibi olan öyküdür okuyan bilmez. Hikâye yazdırır kendini. İlham dersin yahut rüzgâr, kendine çağırır hikâye. Alelacele gidersin, hayat bu yüzden tuhaf. Yazamayacağın sanrısını ve onca işi bırakır, hikâyenin gözlerinde bir kelimede bin kelime çağırır aklın.  Yazar çaresizdir, hikâyenin esiridir. Geç kaldığını düşünse de, başlar yazmaya. Sonunu b
4 yorum
gerisi bur'da.

Bir yenilgi hikâyesi.

" Kaybedince daha çok seveceksin. " Bu babalar gününde, babamı yitirdikten sonra ilk babalar günümde; sosyal medyada babamın bir fotoğrafıyla bereber, şu satırlarla başlayan kısacık bir yazı paylaşmıştım: " Bir kimsenin değerini, aslında ancak yokluğunda anlayabiliyoruz, demişti bir misafirim geçen gün. Öyleymiş. 11 mayıstan beri her gün, saat 02:59’dan itibaren her dakika, hemşire “gelin” diye çağırdığından beri her an bunu santim santim, milim milim anladım ve yine de bunu bir yerde idrak edemiyorum herhalde. " 12 ağustos akşamı, uzunca bir aranın ardından yine tribündeydim. Aranın nedeni de babamdı zaten, onun grip bile olmaması lazımdı, biz de elimizden geldiğince dikkat etmiştik. Pek tabii, keşke babam burada olsaydı da tribünlere hiç dönemeseydim. Elden ne gelir, takdiri ilahi gerçekleşmişti işte. Babam vefat etmişti ve ben tribündeydim. Altay hikâyemin tam içinde değildi babam, ben babadan oğula taraftar değilim, babam benim çocukluğumda futbolla tamamen ilgi
4 yorum
gerisi bur'da.

Ötekinin Hikâyesi

Quid rides?  Mutato nomine, de te fabula narratur. Quintus Horatius Flaccus “Güya buraya bir daha asla gelmeyecektim.” Beyoğlu’nda, İstiklal Caddesinde, bir Amerikan kahvecisinin tuvaletinin kapısında görmüştüm bu cümleyi. Hiç unutamadım. Çünkü o zamanlar bir hikâye üzerinde düşünüyordum, nereden başlamalıyım, nasıl yazmalıyım diye kendime soruyordum. Yıllarca çabaladım, aslında yıllarca kaçtım yazmaktan. Çünkü kalemi elime her aldığımda, kendimi bir daha gelemeyeceğim kadar güzel zamanlarda buluyordum ve bu yüzden de hatırlamamak için “bir daha gelmeyeceğim” deyip yazmaktan kaçıyordum. Boşuna kaçıyordum aslında, bir daha gelmeyecek olsa da yaşanmış olması bile hayatımın geri kalanını değiştiren, güzelleştiren bir hikâye yaşadım. Bir hikâyenin ilk cümlesi önemlidir. Okuru okumaya ikna etmeye ilk cümlede başlamalıdır yazar. İlk cümle, çarpıcı olmalı, etkileyici olmalı; akılda kalmalıdır. Bu hikâyenin başı benim için çarpıcıydı, tam anlamıyla, olması gerektiği gibi.
6 yorum
gerisi bur'da.