Ana içeriğe atla

Fasikül 2: Amerikan kahraman'lar insanlığı kurtarır, Adamolmazadam insanları sever.

Köpekleri seviyorum, yemek verirken elimi ısırmalarına rağmen. Kedileri de... Severken çiziliyor hep ellerim.

Otobüs şoförünü, şarapçı yaşlı adamı, evlere gundeliğe giden yorgun kadını. Hiç adını bilmediğim, bir daha çoğunu görmeyeceğim insanları.. Tanısam beni sevmeyecek ve yapmacık, bayağı hareketleri yüzünden yabancı kalacağım, sarı boyalı saçlı kadını seviyorum.. Kürt çocuğunu, çingene falcıyı, laz ihtiyarı... Doğru bildiğimi söylemekten sakınmadiğım için, ya da düpedüz onları kırdığım, yanlış şeyler yaptığım, bazen soğuk bazen yabancı olduğum için, beni sevmeyen sayısını bilmediğim insanları da..

Insanları seven herkesi seviyorum. Yazasım geldi, keşke tanıdığım herkese söyleyebilsem en baştan. Tanımadıklarıma da yazıyorum. Ey bu satırları okuyan, yazdıklarımla, yaptıklarımla, söylediklerime, söyleyemediklerime kızan, belki bana kızan, hatta sevmeyen, benden nefret etmiyorsanız hepinizi seviyorum.

Adamolmazadam olarak, görev biliyorum, insanlığı sevmeyi. Ayı ile yavrusu ilişkisi'nde olsa bazen ya da bana yanlış geleni düzeltmeye çalışmak ahmaklığıyla kırsam da bazen yanımda olanları..

Ben bir adam olmaz'ım, Adamolmazadam'ım, işim bu. İnsanlığı kurtaracak değilim, ama insanları seveceğim.
Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönderme

Bu blogdaki popüler yayınlar

Açık uçlu hikâye.

Evvela ithaf.
-beni yeniden yazmaya çağıran M'ye hikâyeden önceki yazımdır.
Ve yazgısını kendi çağıran yazıya giriş.
Yazmayı unuttuğum bir hikâyeyi okudum bugün, neden ve nasıl bilmiyorum, çünkü yazmayı da unutmuştum. Ellerim olduğunu dahi unutmuştum.
Ellerim olmadan kördüm ben. Kararsız kararlığa körlemesine girdim, kararsızdı muhakkak, çünkü yazılmamış bir hikâye yazılmayı beklemez. 
Kahvenin karanlığını akla çağıran gelişme.
Hayat bu yüzden tuhaf, beklenmeyen yerde başlarız yazmaya, bir daha yazmayacağına dair bir yanılgı içine hâkim olduğunda. Hikâye gözlerine bakar ve yaz beni der, yazar iradesizdir, irade sahibi olan öyküdür okuyan bilmez. Hikâye yazdırır kendini. İlham dersin yahut rüzgâr, kendine çağırır hikâye. Alelacele gidersin, hayat bu yüzden tuhaf. Yazamayacağın sanrısını ve onca işi bırakır, hikâyenin gözlerinde bir kelimede bin kelime çağırır aklın. 
Yazar çaresizdir, hikâyenin esiridir. Geç kaldığını düşünse de, başlar yazmaya. Sonunu bilmeden yazadurur. Yazarken düş…
2 yorum
gerisi bur'da.

Ötekinin Hikâyesi

Quid rides?  Mutato nomine, de te fabula narratur.Quintus Horatius Flaccus





“Güya buraya bir daha asla gelmeyecektim.”

Beyoğlu’nda, İstiklal Caddesinde, bir Amerikan kahvecisinin tuvaletinin kapısında görmüştüm bu cümleyi. Hiç unutamadım. Çünkü o zamanlar bir hikâye üzerinde düşünüyordum, nereden başlamalıyım, nasıl yazmalıyım diye kendime soruyordum. Yıllarca çabaladım, aslında yıllarca kaçtım yazmaktan. Çünkü kalemi elime her aldığımda, kendimi bir daha gelemeyeceğim kadar güzel zamanlarda buluyordum ve bu yüzden de hatırlamamak için “bir daha gelmeyeceğim” deyip yazmaktan kaçıyordum.

Boşuna kaçıyordum aslında, bir daha gelmeyecek olsa da yaşanmış olması bile hayatımın geri kalanını değiştiren, güzelleştiren bir hikâye yaşadım.

Bir hikâyenin ilk cümlesi önemlidir. Okuru okumaya ikna etmeye ilk cümlede başlamalıdır yazar. İlk cümle, çarpıcı olmalı, etkileyici olmalı; akılda kalmalıdır. Bu hikâyenin başı benim için çarpıcıydı, tam anlamıyla, olması gerektiği gibi.

Ben bir notayı sevdi…
4 yorum
gerisi bur'da.

Taksir.

Körparlak bir ay gibi parlıyordu yorgun gecenin sabahı, susmamın nedeninden habersiz, konuşmamdan umarsızdı. Yine de bir merhaba dememi istiyordu, öylesi kolaydı. Karşımdaydı. Kör bir sessizliğin gürültüsü ürkütmüştü, şimşeklerden korkan bir çocuğun gözleriyle. Gözünün tam ortasında bir ıslaklık parlıyordu, suya vuran ay gibi, o kadar. Neden, dedi, sormasından belliydi beni hiç tanımadığı, anlamadığı, inanmadığı, umursamadığı. İstemediğini söylediği ağzında, bazı yalanlar geveledi. Cesetler dahi konuşsun istiyordu, tek istediği oydu. Belki karşısında oturanın hisleri, arzuları, acıları, öfkesi, uzun lafın kısası, ruhu olduğundan bile habersizdi. İnanmak istemiyordu işlediği cinayete, kaçıncı bıçakta öldürdüm sizi bay maktül, diye sormasından belliydi bir taksir olduğu. Tanrı taksiratımızı affetsin.

Bıçağı vurdu achillesimi bulana değin, bulanıyordu yer göğe dün gece.
Yorum Gönderme
gerisi bur'da.