Ana içeriğe atla

Yüzlerce Kelime ile Birşey Anlatmamanın Sırrı


Soğuk. Dün yaz bugün kış gibi, kasım geldi, tam da kasım gibi. Soğuk ve kış geliyor, mor ve ötesi'nin dediği gibi. "Sevmem ki" diyor şarkıda, ben sever miyim?

Bilmem. Hem benim sevmem ne umrunda kışın. Elma bile sevmiyor beni, ben onu seviyorum diye sevmek zorunda mıymış?

Soğuk ve insanlar elma değildir. Pek tabii "elma önermesi" hâlen geçerlidir, ama zoruma gelir. Zor gelir.

Kış gibi soğuk, ellerim ceplerimde yürüyorum. Anlıyorsun, ama türkü tutturmuş değilim, kelimeler tüttürmüşüm yine, başımı duman almış, is almış. Kelimeler durmadan geliyor, kelimeler beni benden fazla seviyor.

Yürüyorum, öyle soğuk ki, ısınmak için bir süpermarket'e dalıyorum. Orada, elma'lar var, sabunlar var, pudra şekeri de var ve kitaplar var. Kitaplara yöneliyorum, pudra şekerlerinin son kullanma tarihleri benim pek umrumda değil. Hıyarların yanında satılan kitaplardan da pek birşey beklediğimden değil, sadece ısınmak için öylesine bakıyorum.

Ama karşısında mutfak malzemeleri, yanında hıyarlar bulunan kitap'ın kapağı, neredeyse marketten taşıyor: "Üç Saniyede İnsanları Etkileyin"... Nokta nokta nokta ve hatta üç nokta daha.

Hayır üç'ün beş'in hesabını yapmıyorum, maksat elimiz alışsın, bir dak'kada etkilemeyi öğrensem yeter deyip, kitabın arka yüzünü çevirecek oluyorum ve iki saniyede etkilenip (!) yerine koyuyorum.

Yanında ki kitabın adı: "Hayatın Sırrı". Ünlem, hatta üç ünlem koysam yetmez, istediğiniz kadar koyabilirsiniz.

Hayatın sırrına sayfada ersem, geri kalan ömrümde ne yaparım" diye korkup, elime bile almıyorum. Ola ki, Allah korusun, bir sayfası açılır da öğürürüm, pardon öğrenirim.

Yanında başka bir kitap. Afilli, kalın bir kapak, incecik bir kitap: " On Adımda Kadınları Kendinize Hayran Bırakmak ". Ne nokta, ne ünlem yeter, noktalama işaretlerini sersem önüne, yine de birşey yaptım diyemem bu kitabın adına...

Ben bu markete girmeden önce yüzlerce adım attım o soğukta, diye mi dövünsem, yoksa o incecik kitap, benim yüzlerce sayfalık kalın dosyamda anlatmayı bırak öğrenemediğim şeyi nasıl anlatmış, diye kıskançlıktan mı çatlasam karar veremedim.

Şimdi ben de afilli birşey yazayım izninizle: Bir kere kadınlar yoktur, kadın vardır. Amerikancası, "There is no women, only woman." (amerikancası acayip havalı oldu, reklam sloganı gibi) Çünkü, her kadın birbirinden apayrı dünya. Bir kadın'ı anlamak, diğer bir kadını anlamış olmanızı sağlamaz. (Zamanında Ahmet Altan yazardı bunları, şimdi o taraf, bana kaldı kadınlar'ı yazmak)

Sonunda okuyacak daha güzel birşeyler buldum diye seviniyordum, neden sonra market görevlisi uyarınca kendime geldim: "Beyefendi, hıyarlara daha ne kadar bakacaksınız".

Hıyar'ın büyük oranı sudur, homo sapiens sapiens'in de. Ama böyle olduğu için, insanların böyle "beş dak'ka da beşiktaş, on adım da evrenin sırrı" gibi kitaplara para vermesi gerekmez. Buna da, "hıyar önermesi" denir.

Soğuk. Marketten çıkıp yürümeye devam ediyorum, aklımı üşütmektense, ellerim üşüsün yeğdir, diyerek.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kederli bir öğleden önce.

Adamın biri bir gün evden bakkala gitmek için sabah 7:47’de çıktı. Her şey yolunda gitse, ekmeğini alıp herhalde 8:05, bilemedin 8:15’te evde olacaktı. Olmadı. Eve döndüğünde saat gece on ikiyi çoktan geçmişti. Bakkaldan eve niye böylece geç döndüğünü de konu komşudan kimse merak etmedi. Kimse farkına bile varmadı, ama yine de o gün Nitat İnibat bakkaldan evine üç dakikalık yolu on altı, on yedi saatte dönebildi. Nitat bey, sabah kalktı, çayın suyunu koydu, üstüne dem attı, rahmetli babasından öğrendiği üzere iki parmak suyla soğuk demlemesini yaptı. Neyse ki daima temkinli bir adam olduğundan, evden çıkarken her ne olursa olsun ocağın altını kapatırdı. Yine kapattı. Pijamasının üstüne ceketini giydi. Cebine üç beş kuruş para aldı, bir de kimliğini aldı. Acaba fazla mı temkinliydi, ya da eve biraz geç ve zor döneceği içine mi doğmuştu? Yoksa Nitat beyin bu hazırlığının nedeni en başından ne yapacağını biliyor olması mıydı? Nitat bey ne yaptı? Kararlı adımlarla bakkala yürüdü. Kimsenin

Tekerleme.

Bir sabaha uyanamayan on binler hakkında yazıyorduk dünlerden bir gün, dün değilse evvelsi gün, her şey ne çabuk ölüyor burada. Oysa ölüm eskimez. Her şey ne çabuk eskiyor burada, oysa ölüm. Her şey olacağına varıyor. Bir yargıya vardık, yargı eskidi. Varlığımız da eskidi. Eksildik. Oysa ölüm eksilmez. Sonra askıya aldılar bildiğimiz sayıları. Yerine yeni sayılar verecekler sandık. Yeni bir yasayla, yeni yasaklar arasında bir ip gibi gerildik. İp üstünde bir canbaz, bazı yasaklar üzerine bir söylev söyledi. Siyahın aslında siyah olmadığını, sadece beyaz olmayan bir renk olduğunu iddia etti. Bizim memlekette siyaha siyah denir demeliydi Can Yücel, ne yazık ki ölmüştü. Siyaha yakın bir renk, diyebiliyordu ancak yaşayan bazı şairler çekinerek. Diğerleri ölmüştü. Oysa ölüm, doğumun bir sonucuydu sadece. Sürünmekten korkuyordu insan. Elsiz ayaksız bir yeşil yılan değildik ki biz. Yalan olmasın. Sürünmekten, sürülmekten ve yüzümüzü demirlere sürümekten de korkuyorduk. Biz. Hep bir hallı, Tur

Bir yenilgi hikâyesi.

" Kaybedince daha çok seveceksin. " Bu babalar gününde, babamı yitirdikten sonra ilk babalar günümde; sosyal medyada babamın bir fotoğrafıyla bereber, şu satırlarla başlayan kısacık bir yazı paylaşmıştım: " Bir kimsenin değerini, aslında ancak yokluğunda anlayabiliyoruz, demişti bir misafirim geçen gün. Öyleymiş. 11 mayıstan beri her gün, saat 02:59’dan itibaren her dakika, hemşire “gelin” diye çağırdığından beri her an bunu santim santim, milim milim anladım ve yine de bunu bir yerde idrak edemiyorum herhalde. " 12 ağustos akşamı, uzunca bir aranın ardından yine tribündeydim. Aranın nedeni de babamdı zaten, onun grip bile olmaması lazımdı, biz de elimizden geldiğince dikkat etmiştik. Pek tabii, keşke babam burada olsaydı da tribünlere hiç dönemeseydim. Elden ne gelir, takdiri ilahi gerçekleşmişti işte. Babam vefat etmişti ve ben tribündeydim. Altay hikâyemin tam içinde değildi babam, ben babadan oğula taraftar değilim, babam benim çocukluğumda futbolla tamamen ilgi