Ana içeriğe atla

Araf'tan Birinci Mektup

Herşeyi bıraktım, bir maden ocağında göçük altında kaldım bugün, tersane de çekiç vurduğum platformdan düştüm de öldüm belki de. Ansızın oldu anlamadım, gözlerimi kapattım korkudan, bir daha açamadım. Karıma söylediler, gözleri karardı. Aklına çocuklar geldi belki ilk, bilmiyorum. Tek başıma ölünce üç satır, arkadaşlarımla birlikte ölünce manşet oldum. Arkamdan yazılan o yazıyı okuyamadım, hiç aklıma gelmezdi, hergün okuduğum o adamın gün gelip de beni yazacağı. Akşam haberleri'ni, yıllardır ilk defa kaçırdım, haberlerde ben vardım. Üç yaşındaki kızım anlamadı daha babasız büyüyeceğini. Beni hayal meyal hatırlayacak, doğduğu gün sanki dün, akşam yorgun eve gelir, ellerim nasır, yüzünü okşardım. Karım, haftasonları kahveye giderdim, kızardı. Şimdi, öylece tabutuma bakıyor, yeşil arabayla geçerken önünden. Kahve boş, pişpirik oynarken avuçlarımı sertçe vurduğum masalar boş, yeşil çuhaları sigaramdan delik deşik. Sigaradan ölemedim, kahvede sigara yasağına kızmıştım. Kayınço ön safta, camii'ye gelmeyeli çok olmuş, yanındakine bakıyor çaktırmadan cenaze namazıdmdan önce ikindi'yi kılarken. Devlet gelmiş evime, kızımın başını okşuyor.

Kokusunu sevdiğim toprağı atıyorlar üstüme. Atıyorlar.

Herşeyi arkada bırakıyorum.
Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir cumartesinin umudu.

Canbaz, gül ile diken arasında âli cengiz bir cesaretle dolanıyordu. Gözlerinde başka bir yarının ümidi dolanıyordu. Dili dolanıyordu, aklı dolanıyordu. Şehirler, şehirlere dolanıyordu. Şehir şehir dolaşırken, şarabın ateşiyle hoş iki başın, baş başa bir fotoğrafı aklında dolanıyordu. Bir cumartesinin umudu dilinde dolanıyordu canbazın. Canbaza dikkatle bakanlar; onun gözlerinde çözülmeyi bekleyen bir yumak gördüler. (9 Temmuz 2024, 20:30, Taksim Gezi Parkı)
Yorum Gönder
gerisi bur'da.

On beş.

Bu bloga yazmaya, dile kolay, on beş sene önce bugün başlamışım. Demek ki bu bloga yazarak büyümüşüm. Zaten, kendi güncelerim gibi, öncelikle kendim için yazdım buraya; bu yüzden de okunup okunmadığını umursamadan, zaman zaman büyük aralıklarla da olsa, daima yazdım. Yaşadığım hikâyeler, yazdıklarımdan tuhaf olduğundan; yazdıklarım yaşadıklarıma, yaşadıklarım yazdıklarıma karıştı. Okurlarım on beş yıl boyunca daima az oldu; ama en güzeli, buraya yazdıklarım, daima bu blogun okurları oldular.  Bu bloga yazarken büyüdüm. Pek çok şey umduğum gibi olmadı, pek çok şey öğrendim. Ne yazık ki, bazen kayıplardan öğrendim. Düşe düşe yazdım, düşe kalka yaşadım; düştüğüm yerden daima kalktım. Hayır, tek başıma kalkmadım. Hep, rahmetli babamın, sevgili ailemin, değerli dostlarımın destekleriyle kalktım. Hezârfen inadıyla, daima Üsküdar’a varmayı umdum. Hep tuhaf hikâyelere düştüm. Zaten Hezârfen’in hikâyesi de Çelebi’nin düşü değil miydi? Zamanın azizliği, on beş yıl böylece geçti.
Yorum Gönder
gerisi bur'da.

10 Mayıs 2024

Bugün, Ramada Kemalpaşa Otelinde, İzmir Büyükşehir Belediyesi başkanı sayın Dr. Cemil Tugay ve Kemalpaşa  Belediyesi başkanı sayın Mehmet Türkmen beyefendiler ile Kemalpaşa sanayisi ve yapılabilecekler üzerine bir toplantıdaydık. Cemil başkan konuşurken, bir anda iki yıl önce o anlarda babamı son defa gördüğümü hatırladım. Sonra, 11 Mayıs 2022 günü saat 02:59'da çaldı telefonum; babam hasta değildi artık, ben de çocuk değildim. Hemen ertesi günü, işyerine uğramak zorunda kaldım. Babamın kredi kartı ödemesi vardı; o olmasa da, kart ödemesi vardı ve ödemek için de buraya gelmeliydim. Buraya yazıyorum, çünkü bu satırları da yine işyerindeki odamda yazıyorum. Kapıdan ilk içeri girdiğimde, her şey çok büyük gözüktü bir anda gözüme. Sanki yeniden altı yaşımda fabrikaya gelmişim gibi, küçülmüştüm. O yalnızlığı öylece duydum, o anda anladım. Yine de "büyümem" lazımdı, hem de bir gün öncesinden, 10 mayıs 2022'den çok daha fazla büyümem lazımdı; çünkü artık "Yılmaz beyin o...
2 yorum
gerisi bur'da.