O gün içimde bir sıkıntı vardı. Ya da o günlerde olan sıkıntının devamıydı. Biliyorduk, bir grup terörist eylem hazırlığındadıydı bizim oralarda. Her gün haber bekliyorduk, bir yerde birşeyler olacaktı.
O gün çarşı günü olmasına rağmen, sıkıntılı bir haldeydim onun için. Bir minibüsle kışladan şehre geçecektik. Geçemedik. Minibüse pusu kuran teroristler hepimizi taradılar. Beş arkadaşım şehit oldular, ben ve altı arkadaşım ise yaralandık. Beş arkadaşımız öldükleri için manşet oldular, ben o günkü gazetelerde adı bile yazmayan bir yaralı olarak kaldım.
Bir gözümü kaybettim ve omuriliğime isabet eden kurşunla felç kaldım. Ayrıca iki kurşun daha çıkardılar vücudumdan. Rehabilitasyon merkezlerinde yıllarca tedavi gördüm. Bayramdan bayrama geliyordu komutanlar ziyarete, belki haberler'de görmüşsünüzdür beni, ben görmedim çok derin depresyon geçiriyordum, haberleri pusudan sonra hiç izlemedim, gazete okumadım. Gerekmedikçe konuşmadım. Askerden sağlam dönsem evleneceğim yarim vardı benim de, ölmediğim için hikayesini gazetede okumadınız. O kadın, bir defa telefonla aradı beni, sonra sesini duymadım, yüzünü görmedim. Terhisime yirmi gün vardı, yeterince dramatik, ama yazmadılar, çünkü ölmedim. Terhis de oldum, ama askerden dönünce beni bekleyen işim artık hayaldi.
Yarı kör ve felçli bir gaziydim artık, yirmi iki yaşında bir genç adam değil. Bilmediniz.
Bir gün intihar ettim, kendimi merdivenlerden yuvarladım. Ölememekten korkuyordum, daha da sakat bir yaşam hayali bile korkunçtu. Neyse ki öldüm. Kendimi öldürdüm, kendimi! Pusunun beşinci yılında. Anam garip, perişandı zaten, ölümüme hiç dayanamadı, kalp krizi geçirdi, öldü. Babam garip, o gün bu gündür, kahvelerde sabahlıyor çökmüş gözler, çökmüş avurt, hepten bitmiş bir halde, bir deri bir kemik.
Bilmedin, yazamazdı gazeteler, yoksulluktan ölmemişti gazi, ilgisizlikten de değil, rehabilitasyon merkezinde intihar etmişti. Sessiz sedasız gömüldüm. O kadın, pusuya düşürülmesem evleneceğim kadın, cenazeme de gelmedi.
O gün çarşı günü olmasına rağmen, sıkıntılı bir haldeydim onun için. Bir minibüsle kışladan şehre geçecektik. Geçemedik. Minibüse pusu kuran teroristler hepimizi taradılar. Beş arkadaşım şehit oldular, ben ve altı arkadaşım ise yaralandık. Beş arkadaşımız öldükleri için manşet oldular, ben o günkü gazetelerde adı bile yazmayan bir yaralı olarak kaldım.
Bir gözümü kaybettim ve omuriliğime isabet eden kurşunla felç kaldım. Ayrıca iki kurşun daha çıkardılar vücudumdan. Rehabilitasyon merkezlerinde yıllarca tedavi gördüm. Bayramdan bayrama geliyordu komutanlar ziyarete, belki haberler'de görmüşsünüzdür beni, ben görmedim çok derin depresyon geçiriyordum, haberleri pusudan sonra hiç izlemedim, gazete okumadım. Gerekmedikçe konuşmadım. Askerden sağlam dönsem evleneceğim yarim vardı benim de, ölmediğim için hikayesini gazetede okumadınız. O kadın, bir defa telefonla aradı beni, sonra sesini duymadım, yüzünü görmedim. Terhisime yirmi gün vardı, yeterince dramatik, ama yazmadılar, çünkü ölmedim. Terhis de oldum, ama askerden dönünce beni bekleyen işim artık hayaldi.
Yarı kör ve felçli bir gaziydim artık, yirmi iki yaşında bir genç adam değil. Bilmediniz.
Bir gün intihar ettim, kendimi merdivenlerden yuvarladım. Ölememekten korkuyordum, daha da sakat bir yaşam hayali bile korkunçtu. Neyse ki öldüm. Kendimi öldürdüm, kendimi! Pusunun beşinci yılında. Anam garip, perişandı zaten, ölümüme hiç dayanamadı, kalp krizi geçirdi, öldü. Babam garip, o gün bu gündür, kahvelerde sabahlıyor çökmüş gözler, çökmüş avurt, hepten bitmiş bir halde, bir deri bir kemik.
Bilmedin, yazamazdı gazeteler, yoksulluktan ölmemişti gazi, ilgisizlikten de değil, rehabilitasyon merkezinde intihar etmişti. Sessiz sedasız gömüldüm. O kadın, pusuya düşürülmesem evleneceğim kadın, cenazeme de gelmedi.
Yorumlar
Yorum Gönderme