Ana içeriğe atla

"Kelime"

Doğru kelimeyi bilmiyorum, ne zamandır da yazamıyorum, bildiğim kelimeleri de eskisi kadar yan yana getiremiyorum. Yine de umudumu kesmiş değilim, birgün bulacağım yeni öykümün o kelimesini, yeni "başlangıç"ı, birgün yeniden de yazacağım bu "başlangıç"tan, eskisinden güzel.

Zaten her yeni, eskisinden güzel, eskiden fazla, en azından bir fazla değil mi? Tarih, günler, hemen herşey ileriye doğru gider.

***
Doğru kelime'yi arıyorum.

Aslında aramak yaptığım şey değil, yalnızca onu anlatmak için kullandığım yanlış bir kelime. "Doğru kelime"nin yolundayım hep, bu bir öykünün ilk kelimesiyse bazen onu düşünüyorum, o adını bilmediğim ve seveceğim yeni kadınsa onu arıyorum, ama "sır" ise, sadece yürüyorum. O var ve yok, bulunması imkansız öyleyse aramak gereksiz, ben sadece bir sokakta yürüyorum.

Bugün yüzlere baktım, kaç tane yüz gördüm bilmem, ama önümde gelen geçen tüm yüzlere baktım. Birden kelime'nin şimdi hariç her anda olduğunu sandım, dün'ü ve yarın'ı anarken gülümsüyoruz. Dün biraz buruk bir tebessüm, "yaşanmışlık"... Yarın ise bilmediğimizi sandığımız, aslında dünden de iyi bildiğimiz. Dinler de yarını anlatır, ideolojiler de. Aslında bu dünyada yarın ve son, sana ölümdür, sır değildir, yine de özleriz yarın'ı.

Şimdi ise, hüzündür, çaresiz olduğumuz tek andır.

Tüm bunları yüzler de mi gördüm, yüzler bakarken "eski zaman" diye iki kelime vardı usumda.

"Yeni zaman" yoktur, "zaman" kelime olarak hep eski'dir sanki.

Son'u bilince, yeni olmuyor zaman.

***
Ben kelime'yi aramıyorum, mekan ve zaman sürekli sessizce geçerken, o "kelime" olmayan kelimeleri bulup, o kelimeyi düş ediyorum.

Neşeli yüzlerdeki hüzün gözümü kırıyor, yahut öyle düşünüyorum, bir fotoğraf makınası an'ı resmederken, gülümsemek nasıl şartsa, işte sanki öyle şartlanmış neşeli yüzlerin ardındaki hüün.

Yahu, yok, insanlar maske takıyor, deyip de tüm kelimelerime ihanet edecek değilim, insanlar maske takmıyorlar, hem yüz hep onun yüzü, hem göz hep onun gözü, göz hep güzel, insan sadece şimdi'nin hüznüyle, dünün ve yarının umudu arasında kalıyor, olması gerektiği için kalıyor sanırım.

İnsan, tekiyle çoğunu hem kavram, hem özne olarak anlatır, böyleyken nasıl bir'i hep'ten ayrı tutabilirim.

Hem suçlarken, hem kızarken, hem severken.

Belki bundandır, baz'an sevdiğim kadın'ı bile eskileriyle ve hiç tanımadığım yenileriyle bile karıştırırım, pek kolayca hiç tanımadığım bir kadın'ı hep tanır sanarım kendimi. Belki de budalalığımdandır.

Her "aşk-ı mecazî"de, "aşk-ı hâkiki"yi anmam belki bundandır.

***
Kelime'm, Hâkiki'dendir, ne'dir bilmem, ama her kelimem ondandır.

Belki bundandır, bir ile çok, var ile yok arasında sendeleyip yürürüm.

Belki bundandır... Yazamıyorum diye başladığım yazıdaki ilham O'ndandır.

Sen'dendir, Öteki'ndendir, Bu'ndandır, A'dandır, Ne'dendir.

Belli, O'ndandır.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kederli bir öğleden önce.

Adamın biri bir gün evden bakkala gitmek için sabah 7:47’de çıktı. Her şey yolunda gitse, ekmeğini alıp herhalde 8:05, bilemedin 8:15’te evde olacaktı. Olmadı. Eve döndüğünde saat gece on ikiyi çoktan geçmişti. Bakkaldan eve niye böylece geç döndüğünü de konu komşudan kimse merak etmedi. Kimse farkına bile varmadı, ama yine de o gün Nitat İnibat bakkaldan evine üç dakikalık yolu on altı, on yedi saatte dönebildi. Nitat bey, sabah kalktı, çayın suyunu koydu, üstüne dem attı, rahmetli babasından öğrendiği üzere iki parmak suyla soğuk demlemesini yaptı. Neyse ki daima temkinli bir adam olduğundan, evden çıkarken her ne olursa olsun ocağın altını kapatırdı. Yine kapattı. Pijamasının üstüne ceketini giydi. Cebine üç beş kuruş para aldı, bir de kimliğini aldı. Acaba fazla mı temkinliydi, ya da eve biraz geç ve zor döneceği içine mi doğmuştu? Yoksa Nitat beyin bu hazırlığının nedeni en başından ne yapacağını biliyor olması mıydı? Nitat bey ne yaptı? Kararlı adımlarla bakkala yürüdü. Kimsenin

Bir yenilgi hikâyesi.

" Kaybedince daha çok seveceksin. " Bu babalar gününde, babamı yitirdikten sonra ilk babalar günümde; sosyal medyada babamın bir fotoğrafıyla bereber, şu satırlarla başlayan kısacık bir yazı paylaşmıştım: " Bir kimsenin değerini, aslında ancak yokluğunda anlayabiliyoruz, demişti bir misafirim geçen gün. Öyleymiş. 11 mayıstan beri her gün, saat 02:59’dan itibaren her dakika, hemşire “gelin” diye çağırdığından beri her an bunu santim santim, milim milim anladım ve yine de bunu bir yerde idrak edemiyorum herhalde. " 12 ağustos akşamı, uzunca bir aranın ardından yine tribündeydim. Aranın nedeni de babamdı zaten, onun grip bile olmaması lazımdı, biz de elimizden geldiğince dikkat etmiştik. Pek tabii, keşke babam burada olsaydı da tribünlere hiç dönemeseydim. Elden ne gelir, takdiri ilahi gerçekleşmişti işte. Babam vefat etmişti ve ben tribündeydim. Altay hikâyemin tam içinde değildi babam, ben babadan oğula taraftar değilim, babam benim çocukluğumda futbolla tamamen ilgi

sürgününü yitiren bir şairin ardından.

ey en eski kuytulara saklanan çocuk sevgilerinin aleniliği, en derin kuyuların karıncalanan karanlığı, ses uyumları, bıçaklar ve bütün balkonlar; bir şairin arkasından ne kalır? ey en büyük adamların ayakkabıları, koca binaların camekanları, en derin korkulardan fışkıran öfke, kulak aşinalığı, kılıçlar ve bütün kadınlar; bir şairin arkasından kim kalır? kendi makus talihini makaslarla kesen terzilerdir şairler ve hep büyük konuşur, her zaman büyük ölürler. *