Ana içeriğe atla

Bir Gelişme Yazısı

Yeni bir ay geliyor, bir ay bitiyor. Gökyüzü ne zamandan sonra bulutlu. Yağıyor. Benim usumda adını bilmediğim (bilmezden geldiğim) bir duygu var, yağmurun getirdiği bir hüzün belki de.

Kendimi tanıyorum bu ara en çok, insanlar hakkında peşin (yanlış) hükümler vermek yerine, kendimi sorguluyorum, soruyorum kendime. Kendime gücendiğim oluyor, kendime kızdığım oluyor, kendime acıdığım oluyor, şeytan olup kendimi nefs aynasında gördüğümden kendimi tavuskuşu sandığım oluyor. Çünkü çok çelişik bir adam, karışık bir adam, herkes kadar. Senin kadar bir insan ve senin kadar basit, sıradan. Hikâyesi kendine tuhaf, yazdıkları kendince güzel.

Kendimi tanıdıkça, Re'yi tanıyorum. Re'nin hakikat'ını aradığım bir suret olduğunu biliyorum. Raif efendi'nin baktığı, günlerce baktığı "Kürk Mantolu Madonna" tablosu gibi, hayranca bakıyorum ona. Ama Raif efendi olamayıp, içinde Maria Puder'i arayamıyorum. Çünkü benim seyrettiğim tablo canlı ve yanında bir adam var.Ayrıca, neredeye korkuyorum, onu tanımaktan. Hayalimden farklı biri çıkar diye, bir insanı tanımamak ne kadar tuhaf oysa. Üstelik onu tanımamak için, çevresine hiç girememek, sessizce uzaktan, üstünkörü birkaç lafla akşamlar geçirmek tüm o kalabalıkla. Kabalık en başta, sonra manasız bir davranış.

İstemeden, Raif efendi oluyorum, ama onun kadar hikâyesi olmayan, Maria Puder'ini bulamamış ve kaybetmemiş, ondan oldukça genç, çıkmazlarla dolu bir adam.

Yanlış. Çıkmazlarla dolu değil de, kendine durmadan çıkmaz'lar yaratan bir adam olmaz.

Aslında kalabalıktan kaçmamın nedeni Re de değil, benim. Tuhaf bir şekilde, belki de yaradılış itibariyle. İçinde yeni dostlar, yeni muhabbetler ve belki de O'nu bulabileceğim insanlara sokulamıyor, insanların bana gelmesini bekliyorum. Bunu bilmeyen bir kalablık içinde ise, dışarıda belki küstah ve kaba, belki çekingen bir beşer olarak görülüyorum. Belki de, görülmüyorum bile, o da fena.

Kendime neden sürekli çıkmaz yartıyorum, bunu da düşünüyorum. Dramatik ögeleri yoğun bir hayat yaratıyorum kendime, usumca. Oysa, sıradan olmak'tan bahseden ben iken, süper kahraman'ı olduğum bu evreni kaotik yapmamın, herşeyi şiddetle yaşamamın nedeni ne. Yazmak mı, onu ne zamandır doğru düzgün yaptığım söylenebilir mi. Defterlere acele yazılar karalıyorum sadece, şiir yazmaktan vazgeçtim, öykü ne zamandır yazmıyorum.

Şiir yazmıyorum, ama şiir yaşıyorum. Kâh "Süleyman Efendi" oluyorum, kâh "Dalgacı Mahmut". Nedense, sanki bir Orhan Veli şiirine hapsolup yaşıyorum yaşamı beni bu güzel havalar mahvediyor bahar olunca mesela.

İşte mesele bu, mesel'im bu benim, "to or not to be" mesele falan değil. Mesele insan. Şiir yazan ve yazdıran,  karmaşık ve o heybetli; ama o basit ve aciz, siyah ile beyazı içinde büyüten, bazen beyaza bulanan, bazen siyaha dolanan, renkleri de görebilen insan. İnsan olmaktan zor birşey yok. Bu farkındalıkla yaşamak, beni yoran hayat hikâyem, mesel'im bu.

Bir varmış, bir yokmuş diye başlamadıysam da mesel'e, Can Yücel'in ağrına gitmesin, içine dokunmasın diye.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kederli bir öğleden önce.

Adamın biri bir gün evden bakkala gitmek için sabah 7:47’de çıktı. Her şey yolunda gitse, ekmeğini alıp herhalde 8:05, bilemedin 8:15’te evde olacaktı. Olmadı. Eve döndüğünde saat gece on ikiyi çoktan geçmişti. Bakkaldan eve niye böylece geç döndüğünü de konu komşudan kimse merak etmedi. Kimse farkına bile varmadı, ama yine de o gün Nitat İnibat bakkaldan evine üç dakikalık yolu on altı, on yedi saatte dönebildi. Nitat bey, sabah kalktı, çayın suyunu koydu, üstüne dem attı, rahmetli babasından öğrendiği üzere iki parmak suyla soğuk demlemesini yaptı. Neyse ki daima temkinli bir adam olduğundan, evden çıkarken her ne olursa olsun ocağın altını kapatırdı. Yine kapattı. Pijamasının üstüne ceketini giydi. Cebine üç beş kuruş para aldı, bir de kimliğini aldı. Acaba fazla mı temkinliydi, ya da eve biraz geç ve zor döneceği içine mi doğmuştu? Yoksa Nitat beyin bu hazırlığının nedeni en başından ne yapacağını biliyor olması mıydı? Nitat bey ne yaptı? Kararlı adımlarla bakkala yürüdü. Kimsenin

Bir yenilgi hikâyesi.

" Kaybedince daha çok seveceksin. " Bu babalar gününde, babamı yitirdikten sonra ilk babalar günümde; sosyal medyada babamın bir fotoğrafıyla bereber, şu satırlarla başlayan kısacık bir yazı paylaşmıştım: " Bir kimsenin değerini, aslında ancak yokluğunda anlayabiliyoruz, demişti bir misafirim geçen gün. Öyleymiş. 11 mayıstan beri her gün, saat 02:59’dan itibaren her dakika, hemşire “gelin” diye çağırdığından beri her an bunu santim santim, milim milim anladım ve yine de bunu bir yerde idrak edemiyorum herhalde. " 12 ağustos akşamı, uzunca bir aranın ardından yine tribündeydim. Aranın nedeni de babamdı zaten, onun grip bile olmaması lazımdı, biz de elimizden geldiğince dikkat etmiştik. Pek tabii, keşke babam burada olsaydı da tribünlere hiç dönemeseydim. Elden ne gelir, takdiri ilahi gerçekleşmişti işte. Babam vefat etmişti ve ben tribündeydim. Altay hikâyemin tam içinde değildi babam, ben babadan oğula taraftar değilim, babam benim çocukluğumda futbolla tamamen ilgi

sürgününü yitiren bir şairin ardından.

ey en eski kuytulara saklanan çocuk sevgilerinin aleniliği, en derin kuyuların karıncalanan karanlığı, ses uyumları, bıçaklar ve bütün balkonlar; bir şairin arkasından ne kalır? ey en büyük adamların ayakkabıları, koca binaların camekanları, en derin korkulardan fışkıran öfke, kulak aşinalığı, kılıçlar ve bütün kadınlar; bir şairin arkasından kim kalır? kendi makus talihini makaslarla kesen terzilerdir şairler ve hep büyük konuşur, her zaman büyük ölürler. *