Ana içeriğe atla

Noktasız.

sorular yazıp işaretlerini koymuyorum da; cümlelerin sonuna nokta koymasam

olmaz mı

neden bilmem noktalı virgülü koydum; oysa noktalı virgül olmasa da olur

olmaz mı

olur olmasına oldu da ama olmasa da olurdu sanarım

bildiğimi bilirsin doğrusu sanırımdır o kelimenin

kelime bozup şair olduğumu sanmam

bunu da bilirsin

ama kelime bozarım; kelime düzerim

ağız bu meselâ

ağız bu özdemir asaf'tan etkilendi deyorsundur bazan; demezsen aşkolsun

ağız bu

torba değil ki; hem niye olsun

metin eloğlu meselâ; kitabını göstere göstere dolaşırım

cemal süreya meselâ; tek ye ile

çatalı sol elle tutmak gibi

sizin hiç şiiriniz öldü mü / benim bir kere öldü; kör oldum

olmaz mıyım

olmaz olur muyum

kazanın öldüğüne bile inanan sen; inan bana şiirin öldüğüne

Ölü şiirimi anlatmak istiyorum. Görmeye birkaç gün vardı, bir koca gün sokaklarda aylakça dolaştım. Arefe'ydi sanıyordum, sadece cumartesiydi. Bir yerde çay içmeye oturdum. Canım çay çekmişti, birden, akşamüstü, hiç olmayan şey değil. Birdenbire, bilmem neden, kelimeler birden bir yerden geldi. Yazdım. Yazdığım şey müsveddeydi ancak, yarım bir şiir. Tamamlamaya vakit kalmadan, gördüm.

Gördüm, adamını da, aniden oldu. Bir bankta oturuyorlardı, pazartesiydi. Ben ayaktaydım. Ben nasıl oldum bilmezsiniz. Şiir orada öldü. Birdenbire. Tüm işaretleri orada kaybettim. Ellerim çekildi. Geçen pazartesiydi.

sonra çocuk sevdim








Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Açık uçlu hikâye.

Evvela ithaf. -beni yeniden yazmaya çağıran M'ye hikâyeden önceki yazımdır. Ve yazgısını kendi çağıran yazıya giriş. Yazmayı unuttuğum bir hikâyeyi okudum bugün, neden ve nasıl bilmiyorum, çünkü yazmayı da unutmuştum. Ellerim olduğunu dahi unutmuştum. Ellerim olmadan kördüm ben. Kararsız kararlığa körlemesine girdim, kararsızdı muhakkak, çünkü yazılmamış bir hikâye yazılmayı beklemez.  Kahvenin karanlığını akla çağıran gelişme. Hayat bu yüzden tuhaf, beklenmeyen yerde başlarız yazmaya, bir daha yazmayacağına dair bir yanılgı içine hâkim olduğunda. Hikâye gözlerine bakar ve yaz beni der, yazar iradesizdir, irade sahibi olan öyküdür okuyan bilmez. Hikâye yazdırır kendini. İlham dersin yahut rüzgâr, kendine çağırır hikâye. Alelacele gidersin, hayat bu yüzden tuhaf. Yazamayacağın sanrısını ve onca işi bırakır, hikâyenin gözlerinde bir kelimede bin kelime çağırır aklın.  Yazar çaresizdir, hikâyenin esiridir. Geç kaldığını düşünse de, başlar yazmaya. Sonunu b
4 yorum
gerisi bur'da.

Ötekinin Hikâyesi

Quid rides?  Mutato nomine, de te fabula narratur. Quintus Horatius Flaccus “Güya buraya bir daha asla gelmeyecektim.” Beyoğlu’nda, İstiklal Caddesinde, bir Amerikan kahvecisinin tuvaletinin kapısında görmüştüm bu cümleyi. Hiç unutamadım. Çünkü o zamanlar bir hikâye üzerinde düşünüyordum, nereden başlamalıyım, nasıl yazmalıyım diye kendime soruyordum. Yıllarca çabaladım, aslında yıllarca kaçtım yazmaktan. Çünkü kalemi elime her aldığımda, kendimi bir daha gelemeyeceğim kadar güzel zamanlarda buluyordum ve bu yüzden de hatırlamamak için “bir daha gelmeyeceğim” deyip yazmaktan kaçıyordum. Boşuna kaçıyordum aslında, bir daha gelmeyecek olsa da yaşanmış olması bile hayatımın geri kalanını değiştiren, güzelleştiren bir hikâye yaşadım. Bir hikâyenin ilk cümlesi önemlidir. Okuru okumaya ikna etmeye ilk cümlede başlamalıdır yazar. İlk cümle, çarpıcı olmalı, etkileyici olmalı; akılda kalmalıdır. Bu hikâyenin başı benim için çarpıcıydı, tam anlamıyla, olması gerektiği gibi.
6 yorum
gerisi bur'da.

Taksir.

Körparlak bir ay gibi parlıyordu yorgun gecenin sabahı, susmamın nedeninden habersiz, konuşmamdan umarsızdı. Yine de bir merhaba dememi istiyordu, öylesi kolaydı. Karşımdaydı. Kör bir sessizliğin gürültüsü ürkütmüştü, şimşeklerden korkan bir çocuğun gözleriyle. Gözünün tam ortasında bir ıslaklık parlıyordu, suya vuran ay gibi, o kadar. Neden, dedi, sormasından belliydi beni hiç tanımadığı, anlamadığı, inanmadığı, umursamadığı. İstemediğini söylediği ağzında, bazı yalanlar geveledi. Cesetler dahi konuşsun istiyordu, tek istediği oydu. Belki karşısında oturanın hisleri, arzuları, acıları, öfkesi, uzun lafın kısası, ruhu olduğundan bile habersizdi. İnanmak istemiyordu işlediği cinayete, kaçıncı bıçakta öldürdüm sizi bay maktül, diye sormasından belliydi bir taksir olduğu. Tanrı taksiratımızı affetsin. Bıçağı vurdu achillesimi bulana değin, bulanıyordu yer göğe dün gece.
Yorum Gönder
gerisi bur'da.