Ana içeriğe atla

Resim

Buradan, tuvalin ortasından değil de, yazının başından bir sızı geçecek, sızı mavi ancak içinden balık geçmez. Balık benim hâlimi bilmez. Hâlimi bilecek bir sokak yok ki, gideyim, kaldırımına oturayım. Hâlimi şu sızının yanına arz edeyim, simsiyah ancak küçük birşey, şey ama kaya değil.

Gökte ne olursa olsun, isterse m harfinden martılar, isterseniz göğü keselim, gök yarılsın. Göğü kesersek, griye keser, kessin. Keserse kessin, ne yapalım.

Yüzümün ortasından eğreti bir gülümseme geçiyor, gülmenin yakıştığı bir zaman değilmiş demek. Ama, eğreti de olsa gülümseme, bir martı kadar çekingen, durmalı yüzümde. Gülümsemeyi kesersem, yüzüm düşer, yüzümü tutan bir ip kadar ince gülümsemem.

Ancak o kadar.

Oysa, dünyada olmayan çiçekrengi vardı az zaman önce göğünyüzünde. O zaman kahverengi bir ağaçtı umut, kökü yerin en dibinde, dalları en çok, yaprakları en yeşil, ta göğe kadar uzanıyordu, gölgesinde şiir yazıyordum. O ağaç artık yok. Ağacın yerine koca bir boşluk yapalım, boşluğun rengi ne olsun.

Boşluğun rengi mi olurmuş, derseniz, yanılıyorsunuz. Boşluğun rengi nedir, derseniz, aktı ben çocukken, görebileceğiniz en beyaz şeydi boşluk. Şimdi mi, ne bileyim, ne renk olursa olsun, boşluk işte, fena bir boşluk. İnsan olma hâlinin sancısını koymalı boşluğun ortasına, bir nokta olarak. Bir nokta koymalı bu resme, adını koymak gerekirse; "Hâl-i Pür Meâlim" olsun.


Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir cumartesinin umudu.

Canbaz, gül ile diken arasında âli cengiz bir cesaretle dolanıyordu. Gözlerinde başka bir yarının ümidi dolanıyordu. Dili dolanıyordu, aklı dolanıyordu. Şehirler, şehirlere dolanıyordu. Şehir şehir dolaşırken, şarabın ateşiyle hoş iki başın, baş başa bir fotoğrafı aklında dolanıyordu. Bir cumartesinin umudu dilinde dolanıyordu canbazın. Canbaza dikkatle bakanlar; onun gözlerinde çözülmeyi bekleyen bir yumak gördüler. (9 Temmuz 2024, 20:30, Taksim Gezi Parkı)

10 Mayıs 2024

Bugün, Ramada Kemalpaşa Otelinde, İzmir Büyükşehir Belediyesi başkanı sayın Dr. Cemil Tugay ve Kemalpaşa  Belediyesi başkanı sayın Mehmet Türkmen beyefendiler ile Kemalpaşa sanayisi ve yapılabilecekler üzerine bir toplantıdaydık. Cemil başkan konuşurken, bir anda iki yıl önce o anlarda babamı son defa gördüğümü hatırladım. Sonra, 11 Mayıs 2022 günü saat 02:59'da çaldı telefonum; babam hasta değildi artık, ben de çocuk değildim. Hemen ertesi günü, işyerine uğramak zorunda kaldım. Babamın kredi kartı ödemesi vardı; o olmasa da, kart ödemesi vardı ve ödemek için de buraya gelmeliydim. Buraya yazıyorum, çünkü bu satırları da yine işyerindeki odamda yazıyorum. Kapıdan ilk içeri girdiğimde, her şey çok büyük gözüktü bir anda gözüme. Sanki yeniden altı yaşımda fabrikaya gelmişim gibi, küçülmüştüm. O yalnızlığı öylece duydum, o anda anladım. Yine de "büyümem" lazımdı, hem de bir gün öncesinden, 10 mayıs 2022'den çok daha fazla büyümem lazımdı; çünkü artık "Yılmaz beyin o...

On beş.

Bu bloga yazmaya, dile kolay, on beş sene önce bugün başlamışım. Demek ki bu bloga yazarak büyümüşüm. Zaten, kendi güncelerim gibi, öncelikle kendim için yazdım buraya; bu yüzden de okunup okunmadığını umursamadan, zaman zaman büyük aralıklarla da olsa, daima yazdım. Yaşadığım hikâyeler, yazdıklarımdan tuhaf olduğundan; yazdıklarım yaşadıklarıma, yaşadıklarım yazdıklarıma karıştı. Okurlarım on beş yıl boyunca daima az oldu; ama en güzeli, buraya yazdıklarım, daima bu blogun okurları oldular.  Bu bloga yazarken büyüdüm. Pek çok şey umduğum gibi olmadı, pek çok şey öğrendim. Ne yazık ki, bazen kayıplardan öğrendim. Düşe düşe yazdım, düşe kalka yaşadım; düştüğüm yerden daima kalktım. Hayır, tek başıma kalkmadım. Hep, rahmetli babamın, sevgili ailemin, değerli dostlarımın destekleriyle kalktım. Hezârfen inadıyla, daima Üsküdar’a varmayı umdum. Hep tuhaf hikâyelere düştüm. Zaten Hezârfen’in hikâyesi de Çelebi’nin düşü değil miydi? Zamanın azizliği, on beş yıl böylece geçti.