Yüzüm düştü, düşlerim döküldü, kendi şehrimde kendimden uzaklaşmanın bir yolu olarak kendimden koştum. Ruh göçebe, beden şehre bağlı olunca, hâl arafta, gözler bulutlu ve hava yağmura meyyal oluyor. İki gecedir, tanımadığım insanlarla konuşuyorum. Kimse'lerden biri olmak güzel, kayıp ruhlar ormanında bir ruh gibi. Tarihsiz ve anlamsız bir meydan kadar. Araf'a benzer bir yerde, arada bir halet-i ruhiyede, sanal oratamda sohbet ediyorum.
Ben "hiçkimse" oluyorum karşımda ki insan bir kimse. Onların kimlikleri belli, benim ki, aslında olması gerektiği üzere kimliksiz. Öylesine konuşuyoruz, sanal dünyanın içinde. İlk akşam, İstanbul'da üniversiteli bir kızla konuştum. Nelerden bahsettiğimizi pek hatırlamıyorum, okulda yaşadığım "yanlış yerde olduğum" hissinden bahsettim biraz, biraz da öylece konuştuk. Sonunda bir kimse oldum ben de, Adamolmazadam'ım dedim, işte bu blog'un adresini verdim. Yolu düşer okursa, selamdır.
Sanırım bu bir terapi. Yahut dün konuştuğum birine söylediğim birine dediğim gibi, "yolculuğa benziyor tanımadığım biriyle konuşmak". Ama, o öbür tezimi tuttu, "bedava psikolog belki" dedi, yolculuğa benzetmedi. Kim bilir?
Sonra, trenle yolculuğun bile dinginleştiremediği huzursuz ve öfkeli zamanında, onyedi yaşında bir genç kızla konuştum. Kendi 2004'üme benziyordu konuştuğum, ben de onun 2018'i olarak konuştum. Umut veremedim, ama umutsuzluğa düşmemesini söyledim.
Başka sohbetler ediyorum, bayağı sorulardan uzakta. Hiç tanımadığım, tanımayacağım gölgeler, tanıdığım çoklarca insandan daha çok oluyorlar. Gölge oyunu oluyor konuşmak, perdeler tepemize yıkıldı, halimiz viran, sahibine haber veremiyorsak, suretine dert ediyoruz, ben konuşurken böylece konuşuyorum.
Hepimizin yorgunlukları, güne ve zamana küskünlükleri o kadar benzer ki, az kazıyınca sihirsiz bir aynaya bakıyoruz. Öteki canlarımız, Leyla'larımız, Pia'larımız yahut Lavinia'larımız; Tülsü'yü sevmeklerimiz ve bir porte'nin önünde donakalmak hâlimiz ile, birbirlerine bakan bir'den fazla değiliz.
Onun için kendimden kaçmak için değil, kendimden koşmak için, kendikendime konuşmak yerine, yabancı kimse'lerle, hiç hatırlanmayacak kelimeler konuşuyorum.
Ben "hiçkimse" oluyorum karşımda ki insan bir kimse. Onların kimlikleri belli, benim ki, aslında olması gerektiği üzere kimliksiz. Öylesine konuşuyoruz, sanal dünyanın içinde. İlk akşam, İstanbul'da üniversiteli bir kızla konuştum. Nelerden bahsettiğimizi pek hatırlamıyorum, okulda yaşadığım "yanlış yerde olduğum" hissinden bahsettim biraz, biraz da öylece konuştuk. Sonunda bir kimse oldum ben de, Adamolmazadam'ım dedim, işte bu blog'un adresini verdim. Yolu düşer okursa, selamdır.
Sanırım bu bir terapi. Yahut dün konuştuğum birine söylediğim birine dediğim gibi, "yolculuğa benziyor tanımadığım biriyle konuşmak". Ama, o öbür tezimi tuttu, "bedava psikolog belki" dedi, yolculuğa benzetmedi. Kim bilir?
Sonra, trenle yolculuğun bile dinginleştiremediği huzursuz ve öfkeli zamanında, onyedi yaşında bir genç kızla konuştum. Kendi 2004'üme benziyordu konuştuğum, ben de onun 2018'i olarak konuştum. Umut veremedim, ama umutsuzluğa düşmemesini söyledim.
Başka sohbetler ediyorum, bayağı sorulardan uzakta. Hiç tanımadığım, tanımayacağım gölgeler, tanıdığım çoklarca insandan daha çok oluyorlar. Gölge oyunu oluyor konuşmak, perdeler tepemize yıkıldı, halimiz viran, sahibine haber veremiyorsak, suretine dert ediyoruz, ben konuşurken böylece konuşuyorum.
Hepimizin yorgunlukları, güne ve zamana küskünlükleri o kadar benzer ki, az kazıyınca sihirsiz bir aynaya bakıyoruz. Öteki canlarımız, Leyla'larımız, Pia'larımız yahut Lavinia'larımız; Tülsü'yü sevmeklerimiz ve bir porte'nin önünde donakalmak hâlimiz ile, birbirlerine bakan bir'den fazla değiliz.
Onun için kendimden kaçmak için değil, kendimden koşmak için, kendikendime konuşmak yerine, yabancı kimse'lerle, hiç hatırlanmayacak kelimeler konuşuyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder