Ana içeriğe atla

Muğlak bir cumartesinde.

önce:
umuda en çok sen kızıyorsun anladım, demedi. deseydi, zaten en çok senin hakkın, demek zorunda kalırdı. neredeyse. zorunu sevmediğinden demediğini sanmıyorum. sonra herkes kalktı. ben de kalktım. herkes kalsa, ben yine kalkacaktım. kalkıp oynayacaktım, demeliydim iyisi, ama yalan. kalkıp ağlayacaktım, desem, ağlamak için kalkmana gerek yok, demezdi. hayır, kalkıp ağlamayacaktım. ağlamak geliyor içimden, ama bazan. şimdi bekliyorum, kelime topluyorum, otobüs eskitiyorum.

*

bu nasıl bir gün, sormadım. çünkü, cumartesi. hayır, çünkü muğlak bir cumartesi. bulanık. görmeye ve görmemeye de korkak. uykumu yoran bir çatlak. Büyüyor.

*

bu nasıl ağustos, demedim. ağustos tam olarak böyledir. budur. yorgun uykular uyuyup, gözlerini görürüm. belki de bundandır, ağustosu bekledim. gördüğünde beni tanıyacağı kelimeler olsun diye. ne kadar mutlak yazmışım. kesin olan, ancak muğlaklık oysa.

*

Muğlaklık, eksik bir vuslata doğru gidiyor. ilk orucunda iftara yaklaşmış bir çocuk kadar heyecanlı, yorgun, mutluyum. ancak bir çocuk kadar. Çocukça.

sonra:
ancak bir çocuk bu kadar masum olabilir. çocukça sevip, yüzümde yiten çocukluğumu aradığımı hatırladım. O, benim çocukluğum. yanımda yitip gidenlerin, yüzümde yitip gidenlerin, hayallerimde yitip gidenlerin yerine sevdim onu. bende ne eksikse, öyle sevdim. beni tamamlasın diye, haberi olmasa da. haberi yokmuş, öylece düşündük.

*

kıyamam ben sana, dedi. çocuktum.

*

birşeyler farklılaşır, ama kelimesi yoktur, anlatamazsın, dedim. daha da güzelleşmişsin, demedim. diyemezdim de zaten.

*

sonra, beni yalnız bıraktılar. tek tek. yüzümde eksik bir gülümseme var. Yanlış. yanlış bir gülümseme vardı. birşeyleri bir an için kabul ettim. ama, reddetsem de kabul etsem de, zaten öylece. eksik bir vuslatın hakkı budur.

*

sonra, yine otobüsleri ve kulaklarımı eskittim.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ötekinin Hikâyesi

Quid rides?  Mutato nomine, de te fabula narratur. Quintus Horatius Flaccus “Güya buraya bir daha asla gelmeyecektim.” Beyoğlu’nda, İstiklal Caddesinde, bir Amerikan kahvecisinin tuvaletinin kapısında görmüştüm bu cümleyi. Hiç unutamadım. Çünkü o zamanlar bir hikâye üzerinde düşünüyordum, nereden başlamalıyım, nasıl yazmalıyım diye kendime soruyordum. Yıllarca çabaladım, aslında yıllarca kaçtım yazmaktan. Çünkü kalemi elime her aldığımda, kendimi bir daha gelemeyeceğim kadar güzel zamanlarda buluyordum ve bu yüzden de hatırlamamak için “bir daha gelmeyeceğim” deyip yazmaktan kaçıyordum. Boşuna kaçıyordum aslında, bir daha gelmeyecek olsa da yaşanmış olması bile hayatımın geri kalanını değiştiren, güzelleştiren bir hikâye yaşadım. Bir hikâyenin ilk cümlesi önemlidir. Okuru okumaya ikna etmeye ilk cümlede başlamalıdır yazar. İlk cümle, çarpıcı olmalı, etkileyici olmalı; akılda kalmalıdır. Bu hikâyenin başı benim için çarpıcıydı, tam anlamıyla, olması gerektiği gibi.
6 yorum
gerisi bur'da.

Açık uçlu hikâye.

Evvela ithaf. -beni yeniden yazmaya çağıran M'ye hikâyeden önceki yazımdır. Ve yazgısını kendi çağıran yazıya giriş. Yazmayı unuttuğum bir hikâyeyi okudum bugün, neden ve nasıl bilmiyorum, çünkü yazmayı da unutmuştum. Ellerim olduğunu dahi unutmuştum. Ellerim olmadan kördüm ben. Kararsız kararlığa körlemesine girdim, kararsızdı muhakkak, çünkü yazılmamış bir hikâye yazılmayı beklemez.  Kahvenin karanlığını akla çağıran gelişme. Hayat bu yüzden tuhaf, beklenmeyen yerde başlarız yazmaya, bir daha yazmayacağına dair bir yanılgı içine hâkim olduğunda. Hikâye gözlerine bakar ve yaz beni der, yazar iradesizdir, irade sahibi olan öyküdür okuyan bilmez. Hikâye yazdırır kendini. İlham dersin yahut rüzgâr, kendine çağırır hikâye. Alelacele gidersin, hayat bu yüzden tuhaf. Yazamayacağın sanrısını ve onca işi bırakır, hikâyenin gözlerinde bir kelimede bin kelime çağırır aklın.  Yazar çaresizdir, hikâyenin esiridir. Geç kaldığını düşünse de, başlar yazmaya. Sonunu b
4 yorum
gerisi bur'da.

Taksir.

Körparlak bir ay gibi parlıyordu yorgun gecenin sabahı, susmamın nedeninden habersiz, konuşmamdan umarsızdı. Yine de bir merhaba dememi istiyordu, öylesi kolaydı. Karşımdaydı. Kör bir sessizliğin gürültüsü ürkütmüştü, şimşeklerden korkan bir çocuğun gözleriyle. Gözünün tam ortasında bir ıslaklık parlıyordu, suya vuran ay gibi, o kadar. Neden, dedi, sormasından belliydi beni hiç tanımadığı, anlamadığı, inanmadığı, umursamadığı. İstemediğini söylediği ağzında, bazı yalanlar geveledi. Cesetler dahi konuşsun istiyordu, tek istediği oydu. Belki karşısında oturanın hisleri, arzuları, acıları, öfkesi, uzun lafın kısası, ruhu olduğundan bile habersizdi. İnanmak istemiyordu işlediği cinayete, kaçıncı bıçakta öldürdüm sizi bay maktül, diye sormasından belliydi bir taksir olduğu. Tanrı taksiratımızı affetsin. Bıçağı vurdu achillesimi bulana değin, bulanıyordu yer göğe dün gece.
Yorum Gönder
gerisi bur'da.