Ana içeriğe atla

Bilinçoyumu

Bir rüyamla ilgili daha önce Bilinçoyunu diye yazmışım. (http://www.adamolmazadam.com/2011/12/bilincoyunu.html) Freud yorumlayamayacak olsa da, "hayrolsun" diyerek, bugün ikinci bir rüyamı anlatacağım.

Rüyamda Filistin'deydim. Herhalde Gazze olması gerekir, Mavi Marmara'daki şanlı tayfaya daima özendim, özeneceğim. Bir intifada hâlindeydik, çok kalabalık bir grup yürüyorduk. Bir barikata geldik. Dar bir sokakta oldukça kalabalık, neredeyse sonsuz ve sıkışıktık. Saflar sıktı, saflar çoktu ve sıkışıktı. Zafer işareti yapmak için kolumu kaldıramıyordum, yanımdakine kolumu kaldırmasını rica ediyordum.

İsrail askerlerinin barikatıyla karşılaştık. Askerler tüfekleriyle bekliyordu, kamyonetler vardı. Bir de tank vardı.Ön sıralardan birinde olduğumu ve bir çatışma çıkarsa öleceğimi farkettim. Bundan korkmadım. Gurur duydum mu bilmiyorum, ama korkmadım.

Ölüm kültürünün yüceltilmesinden bahsedecek olabilirsiniz. Ama benim düşündüğüm, orada çocuklar öldürülürken, benim hiçbir işe yaramamak yerine en azından ölmemdi. Hak kalıyordu üstümde.

Şimdi uyandım, yine de öyle düşünüyorum, Afyon'da, Hakkari'de, Gazze'de, İzmir'de bir mülteci gemisinde, nerede olursa, ki hemen heryerde, çocuklar ölürken, yaşamak onların hakkını çalmak gibi geliyor. Dayanılmaz bir ölüm zamanındayız, koyu gri bir güz, kendi hüznünden çok ölüm getiriyor, yaşamak bile kendimi suçlu hissetmeme yetiyor. Rachel Corrie yahut Furkan Doğan olamamak ve yaşarken de heryerde zulüm ve ölüme ses çıkaramamak eziyet oluyor.

Bilincimde ve ruhumda oyuklar açan bu eziyet karşısında, ancak kelime oyuyorum. En azından, dilsiz şeytan olmamak için.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Açık uçlu hikâye.

Evvela ithaf. -beni yeniden yazmaya çağıran M'ye hikâyeden önceki yazımdır. Ve yazgısını kendi çağıran yazıya giriş. Yazmayı unuttuğum bir hikâyeyi okudum bugün, neden ve nasıl bilmiyorum, çünkü yazmayı da unutmuştum. Ellerim olduğunu dahi unutmuştum. Ellerim olmadan kördüm ben. Kararsız kararlığa körlemesine girdim, kararsızdı muhakkak, çünkü yazılmamış bir hikâye yazılmayı beklemez.  Kahvenin karanlığını akla çağıran gelişme. Hayat bu yüzden tuhaf, beklenmeyen yerde başlarız yazmaya, bir daha yazmayacağına dair bir yanılgı içine hâkim olduğunda. Hikâye gözlerine bakar ve yaz beni der, yazar iradesizdir, irade sahibi olan öyküdür okuyan bilmez. Hikâye yazdırır kendini. İlham dersin yahut rüzgâr, kendine çağırır hikâye. Alelacele gidersin, hayat bu yüzden tuhaf. Yazamayacağın sanrısını ve onca işi bırakır, hikâyenin gözlerinde bir kelimede bin kelime çağırır aklın.  Yazar çaresizdir, hikâyenin esiridir. Geç kaldığını düşünse de, başlar yazmaya. Sonunu b
4 yorum
gerisi bur'da.

Bir yenilgi hikâyesi.

" Kaybedince daha çok seveceksin. " Bu babalar gününde, babamı yitirdikten sonra ilk babalar günümde; sosyal medyada babamın bir fotoğrafıyla bereber, şu satırlarla başlayan kısacık bir yazı paylaşmıştım: " Bir kimsenin değerini, aslında ancak yokluğunda anlayabiliyoruz, demişti bir misafirim geçen gün. Öyleymiş. 11 mayıstan beri her gün, saat 02:59’dan itibaren her dakika, hemşire “gelin” diye çağırdığından beri her an bunu santim santim, milim milim anladım ve yine de bunu bir yerde idrak edemiyorum herhalde. " 12 ağustos akşamı, uzunca bir aranın ardından yine tribündeydim. Aranın nedeni de babamdı zaten, onun grip bile olmaması lazımdı, biz de elimizden geldiğince dikkat etmiştik. Pek tabii, keşke babam burada olsaydı da tribünlere hiç dönemeseydim. Elden ne gelir, takdiri ilahi gerçekleşmişti işte. Babam vefat etmişti ve ben tribündeydim. Altay hikâyemin tam içinde değildi babam, ben babadan oğula taraftar değilim, babam benim çocukluğumda futbolla tamamen ilgi
4 yorum
gerisi bur'da.

Ötekinin Hikâyesi

Quid rides?  Mutato nomine, de te fabula narratur. Quintus Horatius Flaccus “Güya buraya bir daha asla gelmeyecektim.” Beyoğlu’nda, İstiklal Caddesinde, bir Amerikan kahvecisinin tuvaletinin kapısında görmüştüm bu cümleyi. Hiç unutamadım. Çünkü o zamanlar bir hikâye üzerinde düşünüyordum, nereden başlamalıyım, nasıl yazmalıyım diye kendime soruyordum. Yıllarca çabaladım, aslında yıllarca kaçtım yazmaktan. Çünkü kalemi elime her aldığımda, kendimi bir daha gelemeyeceğim kadar güzel zamanlarda buluyordum ve bu yüzden de hatırlamamak için “bir daha gelmeyeceğim” deyip yazmaktan kaçıyordum. Boşuna kaçıyordum aslında, bir daha gelmeyecek olsa da yaşanmış olması bile hayatımın geri kalanını değiştiren, güzelleştiren bir hikâye yaşadım. Bir hikâyenin ilk cümlesi önemlidir. Okuru okumaya ikna etmeye ilk cümlede başlamalıdır yazar. İlk cümle, çarpıcı olmalı, etkileyici olmalı; akılda kalmalıdır. Bu hikâyenin başı benim için çarpıcıydı, tam anlamıyla, olması gerektiği gibi.
6 yorum
gerisi bur'da.