Bir şekilde çocukluğumdan, anılarımdan bahsedeceksem, yolum rahmetli anneannamlerin Mersinli'deki apartmanından geçmek zorunda. Dedem ile anneannem ve üç dayımın yaşadığı apartman, tam bir aile apartmanıydı o zamanlar. İzmir Atatürk Stadyumunun yanı başında, yan sahalarında, bazen de tribünlerinde geçen bir çocukluktu benim ki, bizim ki. Yasin ağbim, (ağabey yazmayı hiç sevmiyorum) Berat ağbim, Burak, İskender ve ben. Pek tabii, Neslihan ablam ve Nilay ablam.
Lev Yashin olmadan çok önce, Mario Jardel olmuşluğum vardır. Leblebi gibi gol atıyordum, ama nasıl? Yasin ağbim kafama yüzde yüz isabetli ortalar atıyor, kafama çarpan top (hadi kafa attığım diyelim) iki ağacın direklerini oluşturduğu kaleye giriyor, böylelikle Altın Ayakkabı'ya gidiyordum.
Bir defasında, apartmanın önünde kıran kıran kırana geçen bir mahalle maçında, "file bekçiliği", kalecilik yaparken (olmayan fileler pek tabii, koruduğum kale karşıdaki evin bahçe kapısıydı sadece) garajın yanındaki duvarda oturan kızlar "Serhat buraya, yumruk havaya!" diye beni çağırmışlardı, ben de pek tabii bir güzel yumruk şov yaptım. Tahmin ettiğiniz üzere maç devam ediyordu ve kalemizde golü görmemizle beraber, kuzenlerim beni kaleye geri göndererek, kaleden ayrılmamak konusunda uyardılar. O zamanlar kalede adeta bir Hayrettin'dim ve bir spiker mahalle maçımızı anlatıyor olsa, defalarca "Yapma Hayrettin! Yapma Hayrettin!" demek zorunda kalacaktı.
Aynı hareketin muadilini bugün yapmaya kalksam, kapıdan bana seslenen güzel bir kız için, matematiksel istatistik vizesini ortada bırakıp çıkmam gerekiyor. Ne yazık ki, "kesinlikle yapmam" diyemiyorum. Benim altı yaşından beri güzel kızlara zaafım var. Bir de dokuz yaşından beri şiir yazıyorum. İlkokulda, "Temiz Hava ve Dostluk" diye on iki kıtalık bir şiir yazmıştım, temiz havadan dostluğa nasıl geçtim, pek bir fikrim yok.
Mersinli'ye geri dönelim. Anneannemde çok yatıya kalırdım. Sabahları erkenden kalkardım, in cin top atarken, bakkal bile açılmamışken uyanır, evde anneannemi arar bulamazdım. Nerede olduğunu bildiğimden, hiç şaşırmazdım. Pek tabii, mahalleyi süpürmekteydi. Metafor olarak bile kimse "kendi evinin önününü" bile süpürmezken, anneannem hiç üşenmez, hiç gocunmaz mahalleyi süpürürdü. Bakkal açılırdı. Şişe Sek Süt alırdık, günlük. Bir de anneannemin "Karşıyaka ekmeği" dediği, pek sevdiği Kareksan ekmek. Kahvaltı yapardık. Sonra banliyö trenine binerdik Çınarlı'dan. Turan'dan, Salhane'den geçerdi tren, oraların ismini trenlerde duyardım hep. Alaybey'de iner, bizim eve giderdik.
Bir defasında, Çınarlı'da trene giderken, tren oradaymış. Tren'e yetişmek için koşmaya çalışmışım. Durak bir yükselti üzerindeydi, merdivenle çıkılırdı, yanındaki toprak yoldan tırmanmaya çalışmışım. Bir yandan da "anneanne, anneanne, tren gidiyor" diye bağırıyormuşum. Pek tabii, yetişememişim, üstüm başım toprak içinde kalmışım.Duraklarda duran görevli beni teselli etmiş. Belki, bu anıyı pek güzel anlatamadım, size de pek birşey ifade etmemiş olabilir, ancak rahmetli anneannemin, birlikte otururken bana pek çok ve pek güzel anlattığı bir anıydı bu. Bir defa da ben size anlatmak istedim.
Dedemin vefatından sonra, Mersinli'de üç yıl biz de yaşadık. "Anneannemler" diye andığım yer, bizim de apartmanımız oldu ben ortaokuldayken. Tabii benim zamanımda adı ortaokul değildi, 28 Şubat sonrasında, ortaokullar kalktığı ilk sene ya da ikinci sene "altıncı sınıf"a başladım ben. Galiba ikinci sene.
Beşinci sınıf bittiğinde, artık mezun olmuyorduk, ama yine de bir veda gecesi yapılacaktı. Ben de bir şarkı playback'i yapacak, rahmetli Barış Manço olacaktım. Bir de kendi hazırladığım bir konuşmam vardı, törenin başındaki konuşmalar bölümünde öğrenciler adına konuşacaktım. Barış Manço taklidi yaparken, bir de peruk kiralayacaktım ki, uzun saçlarım olsun.
O gün, peruk bakmaya gideceğimiz için okula gitmeyecektim. Sabah uyandım, hazırlanmaya başladım, dayım aradı. Annem konuştu, kapadı. "Deden hastaymış, oraya gidiyoruz" dedi. "Peruk?" dememe kalmadı ki, gittik. Dedem çok hasta değil, canını teslim etmek üzereydi. Bir hastanın o gün vefat edeceğinin sabahrtan anlaşabileceğini çok sonra öğrenecektim, ama pek tabii dayımlar ve annem biliyordu. Nitekim birkaç saat içinde ben mutfakta otururken, salonda yattığı yer yatağında rahmete kavuştu.
Başka bir sabah, yıllar sonra, bir 28 şubat sabahında, 2012'de, uyanıp yan odada yatmakta olan anneannemin yanına gittiğimde ise, bu defa anneannemin o gün rahmetli olacağını anlamıştım.
Veda gecesine dönelim. Ne Barış Manço taklidi kaldı, ne de peruk tabii. Ama, veda gecesine gittim ve hâlâ konuşmam vardı. Ben yazmıştım, içinde neler olduğunu biliyordum, anahatlarını ezberlemiştim, konuşmamı kağıtsız yapmaya karar verdim. O zamanki hocam, Mübeccel Öztürk (adıyla soyadıyla hiç unutmam, bana emeklerini ise hiç unutmam) "yapma" dedi, "etme" dedi, "bari anahatları kağıda yaz" dedi, dinlemedim.
O gece vakit geldi, sahneye çıktım. Selamlamaları yaptım, "sayın müdürüm, sevgili öğretmenlerim, değerli konuklar" vesaire. Sonrasında, ben seyircilere bakıyordum, onlar bana, pek güzel bakışıyorduk. "Iıı, hımmm, aaaa, ooo" diyordum, "okulumuz aaaa, öğrenciler, ıııı, bu gece, mezun" diyor, bir yandan da terden sırılsıklam oluyordum. Kızarmıştım da, bildiğiniz pancar gibiydi suratım. Arkada arkadaşlar, karşımda "değerli konuklar" gülmekten kırılıyordu. En sonunda pes ettim ve sahneden arkaya doğru resmen kaçtım. Gecenin en büyük alkışını almıştım.
Lev Yashin olmadan çok önce, Mario Jardel olmuşluğum vardır. Leblebi gibi gol atıyordum, ama nasıl? Yasin ağbim kafama yüzde yüz isabetli ortalar atıyor, kafama çarpan top (hadi kafa attığım diyelim) iki ağacın direklerini oluşturduğu kaleye giriyor, böylelikle Altın Ayakkabı'ya gidiyordum.
Bir defasında, apartmanın önünde kıran kıran kırana geçen bir mahalle maçında, "file bekçiliği", kalecilik yaparken (olmayan fileler pek tabii, koruduğum kale karşıdaki evin bahçe kapısıydı sadece) garajın yanındaki duvarda oturan kızlar "Serhat buraya, yumruk havaya!" diye beni çağırmışlardı, ben de pek tabii bir güzel yumruk şov yaptım. Tahmin ettiğiniz üzere maç devam ediyordu ve kalemizde golü görmemizle beraber, kuzenlerim beni kaleye geri göndererek, kaleden ayrılmamak konusunda uyardılar. O zamanlar kalede adeta bir Hayrettin'dim ve bir spiker mahalle maçımızı anlatıyor olsa, defalarca "Yapma Hayrettin! Yapma Hayrettin!" demek zorunda kalacaktı.
Aynı hareketin muadilini bugün yapmaya kalksam, kapıdan bana seslenen güzel bir kız için, matematiksel istatistik vizesini ortada bırakıp çıkmam gerekiyor. Ne yazık ki, "kesinlikle yapmam" diyemiyorum. Benim altı yaşından beri güzel kızlara zaafım var. Bir de dokuz yaşından beri şiir yazıyorum. İlkokulda, "Temiz Hava ve Dostluk" diye on iki kıtalık bir şiir yazmıştım, temiz havadan dostluğa nasıl geçtim, pek bir fikrim yok.
Mersinli'ye geri dönelim. Anneannemde çok yatıya kalırdım. Sabahları erkenden kalkardım, in cin top atarken, bakkal bile açılmamışken uyanır, evde anneannemi arar bulamazdım. Nerede olduğunu bildiğimden, hiç şaşırmazdım. Pek tabii, mahalleyi süpürmekteydi. Metafor olarak bile kimse "kendi evinin önününü" bile süpürmezken, anneannem hiç üşenmez, hiç gocunmaz mahalleyi süpürürdü. Bakkal açılırdı. Şişe Sek Süt alırdık, günlük. Bir de anneannemin "Karşıyaka ekmeği" dediği, pek sevdiği Kareksan ekmek. Kahvaltı yapardık. Sonra banliyö trenine binerdik Çınarlı'dan. Turan'dan, Salhane'den geçerdi tren, oraların ismini trenlerde duyardım hep. Alaybey'de iner, bizim eve giderdik.
Bir defasında, Çınarlı'da trene giderken, tren oradaymış. Tren'e yetişmek için koşmaya çalışmışım. Durak bir yükselti üzerindeydi, merdivenle çıkılırdı, yanındaki toprak yoldan tırmanmaya çalışmışım. Bir yandan da "anneanne, anneanne, tren gidiyor" diye bağırıyormuşum. Pek tabii, yetişememişim, üstüm başım toprak içinde kalmışım.Duraklarda duran görevli beni teselli etmiş. Belki, bu anıyı pek güzel anlatamadım, size de pek birşey ifade etmemiş olabilir, ancak rahmetli anneannemin, birlikte otururken bana pek çok ve pek güzel anlattığı bir anıydı bu. Bir defa da ben size anlatmak istedim.
Dedemin vefatından sonra, Mersinli'de üç yıl biz de yaşadık. "Anneannemler" diye andığım yer, bizim de apartmanımız oldu ben ortaokuldayken. Tabii benim zamanımda adı ortaokul değildi, 28 Şubat sonrasında, ortaokullar kalktığı ilk sene ya da ikinci sene "altıncı sınıf"a başladım ben. Galiba ikinci sene.
Beşinci sınıf bittiğinde, artık mezun olmuyorduk, ama yine de bir veda gecesi yapılacaktı. Ben de bir şarkı playback'i yapacak, rahmetli Barış Manço olacaktım. Bir de kendi hazırladığım bir konuşmam vardı, törenin başındaki konuşmalar bölümünde öğrenciler adına konuşacaktım. Barış Manço taklidi yaparken, bir de peruk kiralayacaktım ki, uzun saçlarım olsun.
O gün, peruk bakmaya gideceğimiz için okula gitmeyecektim. Sabah uyandım, hazırlanmaya başladım, dayım aradı. Annem konuştu, kapadı. "Deden hastaymış, oraya gidiyoruz" dedi. "Peruk?" dememe kalmadı ki, gittik. Dedem çok hasta değil, canını teslim etmek üzereydi. Bir hastanın o gün vefat edeceğinin sabahrtan anlaşabileceğini çok sonra öğrenecektim, ama pek tabii dayımlar ve annem biliyordu. Nitekim birkaç saat içinde ben mutfakta otururken, salonda yattığı yer yatağında rahmete kavuştu.
Başka bir sabah, yıllar sonra, bir 28 şubat sabahında, 2012'de, uyanıp yan odada yatmakta olan anneannemin yanına gittiğimde ise, bu defa anneannemin o gün rahmetli olacağını anlamıştım.
Veda gecesine dönelim. Ne Barış Manço taklidi kaldı, ne de peruk tabii. Ama, veda gecesine gittim ve hâlâ konuşmam vardı. Ben yazmıştım, içinde neler olduğunu biliyordum, anahatlarını ezberlemiştim, konuşmamı kağıtsız yapmaya karar verdim. O zamanki hocam, Mübeccel Öztürk (adıyla soyadıyla hiç unutmam, bana emeklerini ise hiç unutmam) "yapma" dedi, "etme" dedi, "bari anahatları kağıda yaz" dedi, dinlemedim.
O gece vakit geldi, sahneye çıktım. Selamlamaları yaptım, "sayın müdürüm, sevgili öğretmenlerim, değerli konuklar" vesaire. Sonrasında, ben seyircilere bakıyordum, onlar bana, pek güzel bakışıyorduk. "Iıı, hımmm, aaaa, ooo" diyordum, "okulumuz aaaa, öğrenciler, ıııı, bu gece, mezun" diyor, bir yandan da terden sırılsıklam oluyordum. Kızarmıştım da, bildiğiniz pancar gibiydi suratım. Arkada arkadaşlar, karşımda "değerli konuklar" gülmekten kırılıyordu. En sonunda pes ettim ve sahneden arkaya doğru resmen kaçtım. Gecenin en büyük alkışını almıştım.
"Şimdi ben buraya neden çıktım? Niçin çıktım? Nasıl çıktım? Bunu izaha gerek yok gördünüz, yürüdüm çıktım! Ama, çıkmamış da olabilirim. Çıkmışsam çıkmışımdır, çıkmamışsam çıkmamışımdır. Görünen köy... Uzakta değildir! Buraya çıktıksa sonradan çıkmadık mı dedik? bunlar bi takım uydurma laflardır... Sahi ya ben buraya neden çıktım? Kim çıkardı lan beni buraya!"
Umudumuz Şaban adlı Kemal Sunal filminden
Benim çocukluğum. Babam 78li. Evet, baya 78 kuşağı. O zaman üniversite arkadaşlarının bir kısmı kaçak, bir kısmı da Dev-Yol ve türevi davalardan girmiş ya çıkmış ya da çıkmak üzere.
YanıtlaSilBugün.. Solcularla ilgili deyişler herkesin malumu. Ortalama bir BMW’si var, bir de “odalardaki konumu gerektirdiği için” Togg’u. Ha bir de Parkinson’u. Ama bu çok ta dillendirmediğimiz ve hatta düpedüz sakladığımız bir gerçek, neyse. -Farkettiğinde bu yorumu ve belki de diğerlerini artık nasıl uygun görürsen onu yap, onaylama ya da onayla diyemem.-
Annem o zamanlar MHPli idi, hala MHPli. Gerçi Özal falan da severdi, tehlikeye geç uyandı, artık bir ülkücü emperyalizme ne kadar uyanırsa işte. Hayır, tehlikeye uyanmak derken, “Tehlikenin farkında mısınız?” ya da “411 el kaosa kalktı”lara falan atıf yapmıyorum. Neden yapayım? Kaybettiklerimizi ve kazandıklarımızı zamanı gelince tarih yargılayacak nasılsa.
Neyse, annemin İmam hatip mezunu olduğunu yıllar sonra katsayı kaldırılırken, ve ben bir akşam Kongar v Barlas’ta Kongar iken, öğrendim. Şaşırdım, yüksek lisanslı Edebiyat öğretmeni. Şaşırdım, tek bir gün oruç tutulmamış, o yıllarda “Şeker bayramı” falan denilen bir ev ortamı. Gerçi bir dayım İmam fakat olaya uyanmamışım işte. Şaşırdım, çekirdek ailemin ibadetle tek ilgisi Kipa’dan kesilmiş kurban almak.
-Ki kurban kesmekte ateistliğe daha yakınsayan babamın adeti, annemde o da yoktur, hiç olmadı. Kendi içinde bir şeylere inanmadığından değil, o sadece şekilciliğe ve kurallara karşı, her konuda. Zamanında birkaç yılda bir okuldan okula sürülmeleri de bu yaradılışındandı, düşmanımız müfettişler ve okul müdürleriydi. Gerçi annem zaten sürekliliğe de karşıydı, gereğinden fazla aynı yerde kalsa, huzursuzlanırdı. Severdi oyuncuları ve mekanı değiştirmeyi. Çok nev’i şahsına münhasır bir kadındır. Ve çok zordur, hayata bireysel bakar, öyle aile falan kafası hiç basmaz ama on kere de gelsem onu seçerdim.-
“Ben okumasa mıydım?” dedi, artık geri adım atamazdım tabii. “Okumasaydın.”
Neyse nereden geldim buraya, konu babamdı. Hayır, babam falan da değildi aslında. “Nereye Ey Güzel İnsanlar” idi. On yıl kadar babamın arabasında sürekli bu albüm çalmıştı, benim de korkunca ya da varoluş sancılarının dibindeyken güzel giysilerle sokağa çıkma tribim bu -İlhan- şiirdendir.
“Korkusu kalmış içimizde terkedilmiş çocukların
Yitik yüzlü fotoğraflar duruyor siyah beyaz
Kırık bir vazo masanın ortasında
Yıkık dökük odada, susuz ve çiçeksiz
Tasını tarağını toplayıp gidiyor gökyüzü tepemizden
Korkusunu bırakıyor içimize
Karanlığını
Yalnızlık gibi bir şey düşüveriyor yüreğimizden
Korkusu kalıyor içimizde
Susuzluğu
Ne vakit insan kalırsa korkusuyla bir başına
Ve yalnızlığı bir çığ gibi büyüyorsa
Sabahları erken kalkmalı daima
Traş olmalı
Saçını ve sakalını taramalı
Ve en güzel giysilerle çıkmalı sokağa
Ki gün doğmuyorsa bir daha
Ve inancın kefesi bundan yanaysa
Ve artık ölümse korkunun soğuk adı
Düşüvermişse yüreğimize
Yapacak hiçbir şey kalmamıştır
Mutluluk adına
———
Boynuna o yeşil fuları sarma çocuk
Gece trenlerine binme kaybolursun
Sokaklarda mızıka çalma çocuk
Vurulursun, vurulursun”
Bu yorumlarınızı çok geç gördüm, yorum kontrol kutusunu kontrol etmemişim, af buyurun. Kim olduğunuzu bilmemek, okuduklarıma bir merak da katıyor. Ne güzel yazmışsınız, eliniz dert görmesin.
YanıtlaSil