Ana içeriğe atla

Yirmibeşi Devirirken

Altıncı sınıfta okul içi turnuva için futbol takımı kurmuştuk. Adını benim üstümdeki bir tişörtteki yazıdan etkilenerek " Heroes" koymuştuk. Sağolsun arkadaşlar futbol konusunda ki yeteneksizliğimden dolayı, yine de beni onore etmek için takımın teknik direktörü yapmışlardı beni. 1999-2000 dönemi, Fatih Terim yönetiminde efsanevi Galatasaray dönemi. Ben de Galatasaraylı olduğuma göre, temel mantığı yanıltmayarak, Fatih Terim'i rol model aldım. Tabii ki, "öğrencilerim" beni pek dinlemiyordu, Fatih hocanın o sert otoritesini sağlamakta zorlanıyordum. Peki ben ne yaptım? Bir maçta, defansta oynayan o zamanki arkadaşım hata yapınca, yanıma çağırıp maç ortasında tokat attım.

Rol model almayı bir adım ileri taşımıştım, Leeds maçında kırmızı kart gören Emre sanmıştım arkadaşımı. Dostum, Emre değildi pek tabii, hatta demek ki Eyüp peygamber sabrı varmış kendisinde, yine de birşey yapmamıştı. Ben olsam, beni döverdim. Kendisine teşekkürü borç bilirim.

Finale kadar çıkmıştık turnuvada, finalde 10-3 yenilip ikinci olmuştuk.

Peki ben bunu neden anlattım? Yirmibeş yaşımı, bir çeyrekliği devirmek üzereyim, bunun üzerine birşeyler yazmam gerektiğini düşündüm. Kimsenin işine yaramayacak anılarımı anlatmaya karar verdim. Aklıma başka anı gelirse yine yazacağım. Gelmezse? Gelir herhalde.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kederli bir öğleden önce.

Adamın biri bir gün evden bakkala gitmek için sabah 7:47’de çıktı. Her şey yolunda gitse, ekmeğini alıp herhalde 8:05, bilemedin 8:15’te evde olacaktı. Olmadı. Eve döndüğünde saat gece on ikiyi çoktan geçmişti. Bakkaldan eve niye böylece geç döndüğünü de konu komşudan kimse merak etmedi. Kimse farkına bile varmadı, ama yine de o gün Nitat İnibat bakkaldan evine üç dakikalık yolu on altı, on yedi saatte dönebildi. Nitat bey, sabah kalktı, çayın suyunu koydu, üstüne dem attı, rahmetli babasından öğrendiği üzere iki parmak suyla soğuk demlemesini yaptı. Neyse ki daima temkinli bir adam olduğundan, evden çıkarken her ne olursa olsun ocağın altını kapatırdı. Yine kapattı. Pijamasının üstüne ceketini giydi. Cebine üç beş kuruş para aldı, bir de kimliğini aldı. Acaba fazla mı temkinliydi, ya da eve biraz geç ve zor döneceği içine mi doğmuştu? Yoksa Nitat beyin bu hazırlığının nedeni en başından ne yapacağını biliyor olması mıydı? Nitat bey ne yaptı? Kararlı adımlarla bakkala yürüdü. Kimsenin ...

10 Mayıs 2024

Bugün, Ramada Kemalpaşa Otelinde, İzmir Büyükşehir Belediyesi başkanı sayın Dr. Cemil Tugay ve Kemalpaşa  Belediyesi başkanı sayın Mehmet Türkmen beyefendiler ile Kemalpaşa sanayisi ve yapılabilecekler üzerine bir toplantıdaydık. Cemil başkan konuşurken, bir anda iki yıl önce o anlarda babamı son defa gördüğümü hatırladım. Sonra, 11 Mayıs 2022 günü saat 02:59'da çaldı telefonum; babam hasta değildi artık, ben de çocuk değildim. Hemen ertesi günü, işyerine uğramak zorunda kaldım. Babamın kredi kartı ödemesi vardı; o olmasa da, kart ödemesi vardı ve ödemek için de buraya gelmeliydim. Buraya yazıyorum, çünkü bu satırları da yine işyerindeki odamda yazıyorum. Kapıdan ilk içeri girdiğimde, her şey çok büyük gözüktü bir anda gözüme. Sanki yeniden altı yaşımda fabrikaya gelmişim gibi, küçülmüştüm. O yalnızlığı öylece duydum, o anda anladım. Yine de "büyümem" lazımdı, hem de bir gün öncesinden, 10 mayıs 2022'den çok daha fazla büyümem lazımdı; çünkü artık "Yılmaz beyin o...

Bir cumartesinin umudu.

Canbaz, gül ile diken arasında âli cengiz bir cesaretle dolanıyordu. Gözlerinde başka bir yarının ümidi dolanıyordu. Dili dolanıyordu, aklı dolanıyordu. Şehirler, şehirlere dolanıyordu. Şehir şehir dolaşırken, şarabın ateşiyle hoş iki başın, baş başa bir fotoğrafı aklında dolanıyordu. Bir cumartesinin umudu dilinde dolanıyordu canbazın. Canbaza dikkatle bakanlar; onun gözlerinde çözülmeyi bekleyen bir yumak gördüler. (9 Temmuz 2024, 20:30, Taksim Gezi Parkı)