Ana içeriğe atla

Belirsizlik var

"Belirsizlik var" diye söyledi geçen gün bir adam. Herşeyden habersizce, başka birşey hakkında. Öncesi ve sonrasını hatırlamıyorum, sonrasını duymadım da zaten, kendi içimde tekrar ettim, sonra bir kenara yazdım. Yazdığım yerde büyüyor belirsizlik, sonu belli bir belirsizlik. Mutsuz sona giden yollardan birini seçmem hakkında bir belirsizlik var, zaman güz ve ben öylece susuyorum. Hüzünle.

Gerekli bir hüzün bu, yerinde ve zamanında. Güzünde. Akşamını bekleyen gününde. Akşama varıyor günler, günlerin amacı yekten bu güzün, bir an önce kavuşmak akşamına. Susmanın hüznü, oldukça susmanın, susmak zorunda olmanın. Çünkü, kelimeleri söylesem kelimeler kırılır, öylece büyüttüm. Gerekli bir susmak bu, güzünde ve akşamında. Güzel bir susmak böylece, çünkü kelimelerim söylenmedikçe güzel.

"Neden susuyorsun? Sen neden hiç konuşmuyorsun?" diye sorulan zamanımdayım. Kendi zamanım, hakiki yurdum, güzdeyim. Bir yağmur eksik, yağmurun eksikliği kelimelere vuruyor. Yağacak biliyorum, yağması gereken zamandayız. Son zaman bu, oldukça zor zaman. Duyması, direnmesi, hemen herşeyi zor. Görmesi zor. Olmayacak yerlerde görmek, görmek istediğinde göremeyecek olmak. Öyle ki, neredeyse, görmenin görmemekten zor olduğu tutarsız bir iklim.

Belirsizlik iklimi, bulutsuz apaçık bir belirsizlik yüzüme vuruyor. Bazen kelimelerden bahsediyor, çoğu zaman susuyorum.

Yorumlar

Yorum Gönderme

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ötekinin Hikâyesi

Quid rides?  Mutato nomine, de te fabula narratur. Quintus Horatius Flaccus “Güya buraya bir daha asla gelmeyecektim.” Beyoğlu’nda, İstiklal Caddesinde, bir Amerikan kahvecisinin tuvaletinin kapısında görmüştüm bu cümleyi. Hiç unutamadım. Çünkü o zamanlar bir hikâye üzerinde düşünüyordum, nereden başlamalıyım, nasıl yazmalıyım diye kendime soruyordum. Yıllarca çabaladım, aslında yıllarca kaçtım yazmaktan. Çünkü kalemi elime her aldığımda, kendimi bir daha gelemeyeceğim kadar güzel zamanlarda buluyordum ve bu yüzden de hatırlamamak için “bir daha gelmeyeceğim” deyip yazmaktan kaçıyordum. Boşuna kaçıyordum aslında, bir daha gelmeyecek olsa da yaşanmış olması bile hayatımın geri kalanını değiştiren, güzelleştiren bir hikâye yaşadım. Bir hikâyenin ilk cümlesi önemlidir. Okuru okumaya ikna etmeye ilk cümlede başlamalıdır yazar. İlk cümle, çarpıcı olmalı, etkileyici olmalı; akılda kalmalıdır. Bu hikâyenin başı benim için çarpıcıydı, tam anlamıyla, olması gerektiği gibi.
4 yorum
gerisi bur'da.

Açık uçlu hikâye.

Evvela ithaf. -beni yeniden yazmaya çağıran M'ye hikâyeden önceki yazımdır. Ve yazgısını kendi çağıran yazıya giriş. Yazmayı unuttuğum bir hikâyeyi okudum bugün, neden ve nasıl bilmiyorum, çünkü yazmayı da unutmuştum. Ellerim olduğunu dahi unutmuştum. Ellerim olmadan kördüm ben. Kararsız kararlığa körlemesine girdim, kararsızdı muhakkak, çünkü yazılmamış bir hikâye yazılmayı beklemez.  Kahvenin karanlığını akla çağıran gelişme. Hayat bu yüzden tuhaf, beklenmeyen yerde başlarız yazmaya, bir daha yazmayacağına dair bir yanılgı içine hâkim olduğunda. Hikâye gözlerine bakar ve yaz beni der, yazar iradesizdir, irade sahibi olan öyküdür okuyan bilmez. Hikâye yazdırır kendini. İlham dersin yahut rüzgâr, kendine çağırır hikâye. Alelacele gidersin, hayat bu yüzden tuhaf. Yazamayacağın sanrısını ve onca işi bırakır, hikâyenin gözlerinde bir kelimede bin kelime çağırır aklın.  Yazar çaresizdir, hikâyenin esiridir. Geç kaldığını düşünse de, başlar yazmaya. Sonunu b
2 yorum
gerisi bur'da.

Taksir.

Körparlak bir ay gibi parlıyordu yorgun gecenin sabahı, susmamın nedeninden habersiz, konuşmamdan umarsızdı. Yine de bir merhaba dememi istiyordu, öylesi kolaydı. Karşımdaydı. Kör bir sessizliğin gürültüsü ürkütmüştü, şimşeklerden korkan bir çocuğun gözleriyle. Gözünün tam ortasında bir ıslaklık parlıyordu, suya vuran ay gibi, o kadar. Neden, dedi, sormasından belliydi beni hiç tanımadığı, anlamadığı, inanmadığı, umursamadığı. İstemediğini söylediği ağzında, bazı yalanlar geveledi. Cesetler dahi konuşsun istiyordu, tek istediği oydu. Belki karşısında oturanın hisleri, arzuları, acıları, öfkesi, uzun lafın kısası, ruhu olduğundan bile habersizdi. İnanmak istemiyordu işlediği cinayete, kaçıncı bıçakta öldürdüm sizi bay maktül, diye sormasından belliydi bir taksir olduğu. Tanrı taksiratımızı affetsin. Bıçağı vurdu achillesimi bulana değin, bulanıyordu yer göğe dün gece.
Yorum Gönderme
gerisi bur'da.