Tarifsiz

Tarifi zor günler geçiyor, yazması zor. Okunaksız yazsam dahi kelimeler kırılıyor. Öylece kendi uçurum kenarlarımda, yahut başka hayatların müzelerinde geziyorum. "Müze", bir dostum dedi bunu, "kaybettiğin kupanın olduğu müzeyi geziyorsun" dedi. "Kupa kaybedilir de, nota kaybedelir mi?" diye soramadım. "Müze" doğru bir kelime çünkü, yazması zor bir müze geziyorum. Kelimeler dahi kırılgan bir müze, bir yere değmeye korkuyorum. Ben bir yere değmeye korkarken, bir yandan içimde tüm organlarım sarsılıyor. Kalbimi sıkıyorlar, bağıramıyorum da. Öylece bakıyorum, "neden hiç konuşmuyorsun?" diyor. "Dinlemeyi seviyor" diyor başka bir dostum. Doğru. Dinlemeyi seviyorum.Öylece.

Bir yandan da konuşmaya korkuyorum, rüya mı gerçek mi anlamadığım bu müzede. Uyumak ve uyanmak hakkında bir iki kelime ediyorum. İçim titriyor. Müzenin duymaması lazım içimin titrediğini. Tekrar susuyorum. Öylece susuyorum. Ağlamak geliyor içimden bir an, onu öyle görmek ne zor. Yapamam. Yanından ayrılsam da hâlâ müzedeyim, öyleyse ağlamak yerine gülümseme giyiyorum. Anlatıyorlar. Konuşuyorlar. İçim sarsılıyor, içimi tutmalıyım. Susuyorum. Böylece.

bir oyun içindeyim, yahut oyun benim içimde. dünden başka ne varsa yarın, benden başka ne varsa o. evvel ile ahir, zehr-i umut ve dahi aşk-ı nevâ. ötede bir müze, gidiyorum, giriyorum. içim titriyor önce, müze titriyor sonra, en sonra zelzele. öylece buradayım. gökkube yakın, elimi uzatsam elini tutabileceğim öylece uzak. bir titreme içimde.

ötede.