Ana içeriğe atla

Keskin bir kılıç çünkü.

Birinci ağustos uzağı eski bir türküyle bilmediğim bir kadim dilde, ki siz hiç bilmezsiniz (sabahların hep yedibuçuk olması hakkında) oradaydı. İkinci ağustos yakını bildiğim bir yabancıyla beraber, ki siz hep bilmezsiniz (aralıkların hep onaltısı olması hakkında) az uzaktaydı. Aralık biraz ağustostur çünkü.

Yağmursuzluğu yalanlayan aralık günüydü, salı bir aralık günüydü. Çenemin altındaki kara bir uğultuya benzeyen sakalımı, kara bir uğultuya benzediği için kestirmiştım. Büyük sözler hep keskinlik taşır çünkü.

Kılıç mesela. Mesela göz. Gözünde bulut dolaşan kadınlar kestiler beni. Kan olarak kelime yazdım ardından. Hangisi? Kim? Ben kimim? Simurg kara bir kuştu, akşamdı, ışık yoktu, bulut çoktu çünkü.

"Ne de olsa okunmayan mektuplar yazmaya usanmıyor insan." Bunu yazdığımda akşamı doğru tahminlemiş oldum. Bilmeden, yarının bilinmezliği gibi, ama ezbere bir dua olarak. İnsanın tuhaflığını yazacak olsam da bunu yazardım, güzelliğini çünkü.

Kendimi yalanlayayım sizden önce. "Dün, yarındır" demiştir bir şair elbette. Bulanık uslarda bir bulut olarak, adsız şairlerin olmayan şiirleri, şiirin nedeni yoktur çünkü.

Büyük sözler kesinliğinde, şüpheye yer bırakmadan. Keskindir, yunanlılar söylemiştir. Eflatunu mora vurarak ses çıkarmışlardır, kalabalığın gürültüsü bir şarkıdır çünkü.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Açık uçlu hikâye.

Evvela ithaf. -beni yeniden yazmaya çağıran M'ye hikâyeden önceki yazımdır. Ve yazgısını kendi çağıran yazıya giriş. Yazmayı unuttuğum bir hikâyeyi okudum bugün, neden ve nasıl bilmiyorum, çünkü yazmayı da unutmuştum. Ellerim olduğunu dahi unutmuştum. Ellerim olmadan kördüm ben. Kararsız kararlığa körlemesine girdim, kararsızdı muhakkak, çünkü yazılmamış bir hikâye yazılmayı beklemez.  Kahvenin karanlığını akla çağıran gelişme. Hayat bu yüzden tuhaf, beklenmeyen yerde başlarız yazmaya, bir daha yazmayacağına dair bir yanılgı içine hâkim olduğunda. Hikâye gözlerine bakar ve yaz beni der, yazar iradesizdir, irade sahibi olan öyküdür okuyan bilmez. Hikâye yazdırır kendini. İlham dersin yahut rüzgâr, kendine çağırır hikâye. Alelacele gidersin, hayat bu yüzden tuhaf. Yazamayacağın sanrısını ve onca işi bırakır, hikâyenin gözlerinde bir kelimede bin kelime çağırır aklın.  Yazar çaresizdir, hikâyenin esiridir. Geç kaldığını düşünse de, başlar yazmaya. Sonunu b
4 yorum
gerisi bur'da.

Ötekinin Hikâyesi

Quid rides?  Mutato nomine, de te fabula narratur. Quintus Horatius Flaccus “Güya buraya bir daha asla gelmeyecektim.” Beyoğlu’nda, İstiklal Caddesinde, bir Amerikan kahvecisinin tuvaletinin kapısında görmüştüm bu cümleyi. Hiç unutamadım. Çünkü o zamanlar bir hikâye üzerinde düşünüyordum, nereden başlamalıyım, nasıl yazmalıyım diye kendime soruyordum. Yıllarca çabaladım, aslında yıllarca kaçtım yazmaktan. Çünkü kalemi elime her aldığımda, kendimi bir daha gelemeyeceğim kadar güzel zamanlarda buluyordum ve bu yüzden de hatırlamamak için “bir daha gelmeyeceğim” deyip yazmaktan kaçıyordum. Boşuna kaçıyordum aslında, bir daha gelmeyecek olsa da yaşanmış olması bile hayatımın geri kalanını değiştiren, güzelleştiren bir hikâye yaşadım. Bir hikâyenin ilk cümlesi önemlidir. Okuru okumaya ikna etmeye ilk cümlede başlamalıdır yazar. İlk cümle, çarpıcı olmalı, etkileyici olmalı; akılda kalmalıdır. Bu hikâyenin başı benim için çarpıcıydı, tam anlamıyla, olması gerektiği gibi.
6 yorum
gerisi bur'da.

Taksir.

Körparlak bir ay gibi parlıyordu yorgun gecenin sabahı, susmamın nedeninden habersiz, konuşmamdan umarsızdı. Yine de bir merhaba dememi istiyordu, öylesi kolaydı. Karşımdaydı. Kör bir sessizliğin gürültüsü ürkütmüştü, şimşeklerden korkan bir çocuğun gözleriyle. Gözünün tam ortasında bir ıslaklık parlıyordu, suya vuran ay gibi, o kadar. Neden, dedi, sormasından belliydi beni hiç tanımadığı, anlamadığı, inanmadığı, umursamadığı. İstemediğini söylediği ağzında, bazı yalanlar geveledi. Cesetler dahi konuşsun istiyordu, tek istediği oydu. Belki karşısında oturanın hisleri, arzuları, acıları, öfkesi, uzun lafın kısası, ruhu olduğundan bile habersizdi. İnanmak istemiyordu işlediği cinayete, kaçıncı bıçakta öldürdüm sizi bay maktül, diye sormasından belliydi bir taksir olduğu. Tanrı taksiratımızı affetsin. Bıçağı vurdu achillesimi bulana değin, bulanıyordu yer göğe dün gece.
Yorum Gönder
gerisi bur'da.