Terzinin bir pazarertesi güncesi.

kapılar çarpılmaktan yoruldu, diyor eski bir ses, sanki eski yunandan. ama romadayız şimdi, zaman eskiden de eski. kim o, sesini tanıyacağım, adı kim olursa hangi ben. kimi seviyordum biliyorum. bilmek. kaybolmak, tuhaf, beni tanıyanlar çıkınca kayboluyorum, daha çok.

işin korkuncu yeni başladım kaybolmaya, güzel korkunç, ürkütücü yanlış. gaybın bir parçasıyım ben. herkes kadar hâkikatın ama gaybın. herşey birden kalabalıklaştı.

roma neresi, nerede terzinin roması. kuyumcu olmaktan vazgeçmiş terzinin roması neresi. -çünkü biliyor ki kuyumcu olmak onun yazgısı- terzi kim peki, evet ben ama hangisi. işin tuhafı taşlara bakıyorum her taş romanın taşı.

kapılar evet şehirlerin kapıları. romanın kapısı. çarpılarak büyürler. öyle olmasa mehmed-i sani aşık olmazdı kapısına romanın, öyle olmasa öteye ulaşmazdı romanın kapısı. yeniden geçeceğim, kapı çatlayana yıkılana kadar geçeceğim. kapı benim evet, herşey birden fazla romada.

her kendimi böldüm, bulanık bir gürültü koptu kimse duymadı. her kendimi bölüyorum beni çoğaltmayın beni azaltmayın. aynı kadını seven adamların kaderidir gürültü.

kapının ötesi:
konuşulan herşey yakındır, kıyamet hep yakındır hep uzak en uzak. kapıdan geçmeyi öğrendim kendi adını bilmeyen kadının olduğu romanın kapısından geçerken bölünüyorum. bir rengin gölgesi kadar gri gülümsüyorum. söylenmeyen her isim ötedir, seni kaybetmeye ne kadar yaklaşıyorum.

Seni, evet, Re'yi ve öteyi, romamın anlamını, bir kapıdan girmenin ürpertisini. kaybediyorum. ben, sana isim yazan terzi, onaltı aralık ikibinon'dan beri seni her gördüğümde bir defa daha çarpılmaktan hiç yorulmadım.

Seni seviyorum.