Ana içeriğe atla

Ekim dokuz.

Geçen bahar yazdığım notları, düzensiz, ama tarihli bir günceyi okuyorum. Heryerinde Re var pek tabii. Bir kaybetme, yitirme güncesi. Bu hâliyle de bir hayli umutsuz, yer yer depresif. 28 mayıs akşamı yazdığım birşeyi paylaşmak istiyorum. Birkaç gündür yazdığım şey aslında.

"Dünyayı yadsımak için, kendi deliliğim olarak, daima sevmeliyim galiba ben. Binalar gri, sokaklar delik deşik, dünya karanlık geliyor aşkla bakmayınca. Aşk bilinci çatlatınca, binalar içinde çiçekler açıyor, sokaklar aydınlanıyor, dünya maveriyor. Nikbin bir gülümsemeyle yaklaşıyorum herşeye. Yeldeğirmenlerine de!"

Bilmiyorum daha önce yazdım mı bu pasajı. Buna yakın şeyler ise yazdım daima. Ama, benim hayata yaklaşımım, yeldeğirmenlerine direnişim budur.

Re'yi bu duruşla sevdim, başka birini daha seversem birgün yine böyle seveceğim. Hem su, hem şehir olacak bana.

Bugünlük bu kadar yazayım. Bir de çarşamba günleri, iki haftadır başka birşey daha yazıyorum blogda (düzşiir yahut düşyazı) onları salı akşamları işletme derslerini beklerken bir kalabalık uğultusunda yazıyorum.

Ekim süregeliyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kederli bir öğleden önce.

Adamın biri bir gün evden bakkala gitmek için sabah 7:47’de çıktı. Her şey yolunda gitse, ekmeğini alıp herhalde 8:05, bilemedin 8:15’te evde olacaktı. Olmadı. Eve döndüğünde saat gece on ikiyi çoktan geçmişti. Bakkaldan eve niye böylece geç döndüğünü de konu komşudan kimse merak etmedi. Kimse farkına bile varmadı, ama yine de o gün Nitat İnibat bakkaldan evine üç dakikalık yolu on altı, on yedi saatte dönebildi. Nitat bey, sabah kalktı, çayın suyunu koydu, üstüne dem attı, rahmetli babasından öğrendiği üzere iki parmak suyla soğuk demlemesini yaptı. Neyse ki daima temkinli bir adam olduğundan, evden çıkarken her ne olursa olsun ocağın altını kapatırdı. Yine kapattı. Pijamasının üstüne ceketini giydi. Cebine üç beş kuruş para aldı, bir de kimliğini aldı. Acaba fazla mı temkinliydi, ya da eve biraz geç ve zor döneceği içine mi doğmuştu? Yoksa Nitat beyin bu hazırlığının nedeni en başından ne yapacağını biliyor olması mıydı? Nitat bey ne yaptı? Kararlı adımlarla bakkala yürüdü. Kimsenin
Yorum Gönder
gerisi bur'da.

Bir yenilgi hikâyesi.

" Kaybedince daha çok seveceksin. " Bu babalar gününde, babamı yitirdikten sonra ilk babalar günümde; sosyal medyada babamın bir fotoğrafıyla bereber, şu satırlarla başlayan kısacık bir yazı paylaşmıştım: " Bir kimsenin değerini, aslında ancak yokluğunda anlayabiliyoruz, demişti bir misafirim geçen gün. Öyleymiş. 11 mayıstan beri her gün, saat 02:59’dan itibaren her dakika, hemşire “gelin” diye çağırdığından beri her an bunu santim santim, milim milim anladım ve yine de bunu bir yerde idrak edemiyorum herhalde. " 12 ağustos akşamı, uzunca bir aranın ardından yine tribündeydim. Aranın nedeni de babamdı zaten, onun grip bile olmaması lazımdı, biz de elimizden geldiğince dikkat etmiştik. Pek tabii, keşke babam burada olsaydı da tribünlere hiç dönemeseydim. Elden ne gelir, takdiri ilahi gerçekleşmişti işte. Babam vefat etmişti ve ben tribündeydim. Altay hikâyemin tam içinde değildi babam, ben babadan oğula taraftar değilim, babam benim çocukluğumda futbolla tamamen ilgi
5 yorum
gerisi bur'da.

sürgününü yitiren bir şairin ardından.

ey en eski kuytulara saklanan çocuk sevgilerinin aleniliği, en derin kuyuların karıncalanan karanlığı, ses uyumları, bıçaklar ve bütün balkonlar; bir şairin arkasından ne kalır? ey en büyük adamların ayakkabıları, koca binaların camekanları, en derin korkulardan fışkıran öfke, kulak aşinalığı, kılıçlar ve bütün kadınlar; bir şairin arkasından kim kalır? kendi makus talihini makaslarla kesen terzilerdir şairler ve hep büyük konuşur, her zaman büyük ölürler. *
Yorum Gönder
gerisi bur'da.