Ekim sekiz.

Bana kalırsa duvarlara şiirler yazılmalı ancak. Sutünlara da. Ne yazık bu işleri bana bırakmıyorlar. Finans denilen yalanı öğretiyorlar bana. Bana kalırsa, zaman karşısında değeri olan tek şey şiirdir. (Zaten zaman nedir?) Diyemiyorum. Ne öğretirlerse yazıyorum.

İşte dündü, faizi belirttim "i" harfiyle, bilmem belki de davacı olacak benden bütün harfler. Sonra bir arkadaşla karşılaştım, merdivenlerden iniyorduk. Önümde bir çift sutün üzerinde güzel bir çiçek, elinde vişne rengi yeleği ateş olarak yanıyor, bir çiçek o yeleği giyip de salınınca hepten tümden ateş oluyor akıl alıyor baş üzerinden. Neyse. Bir çiçek elinde yelek iniyordu önümden merdivenlerde, kelimeler söylüyordu arkadaş, ben sesimi hazırlıyordum. "Merhaba" diyeceğim sanırım, öyle ki sesim güzel çıkmalı ağzımdan. Yazmak gibi değil konuşmak, yazmak kadar kolay değil ki konuşmak, güzel kadınlar karşısında ya aklım ya dilim tutuluyor, sesimi hazırlıyorum bu yüzden. Derken merdivenler bitiyor. Elinde vişne rengi yeleğiyle bir çiçek karşıdan gelen bir adamı öpüyor yanaklarından. Neyse, ben zaten bir arkadaşa bakmaya gidiyordum yanımdaki arkadaşla. Yüzümdeki gülümsemeyi büyütüyorum. Geçip gidiyorum.

Âh, bir defasında karşımda bir nota varken hem aklım hem de dilim tutulmamıştı, aklımda olanın çoğunu söylemiştim adından başka. Üstelik merdivenlerden inerken bir de "yanlış anlamıyorsun değil mi?" diye sormuştum, doğru anladığından emin olmak için "yanlış" anlamasından. (Neden, diye sormama, nedenini biliyorsun, demesine biraz vardı daha) Üstüne üstelik Lili'den bahsetmiştim. "Bu kuklaların kukla olmadığı besbelli", ne yazık şiiri tam hatırlayamamıştım. Sezai Karakoç'un şiiri, demiştim. Karakoç mu, demişti. Evet, demiştim, en bilinen şiiri Monna Rosa'dır. Birinci şiir, Aşk ve Çileler'in ilk beşliğini okumuştum bir çırpıda. Sonra bizi öpmeden gitti, âh. "Ben konuşmasını bilmem Lili"

Burada, hayatımın yirmi yedinci ekiminde, aydınlığımı ve karanlığımı yazıyorum. Kör isteği de, karşılıksız aşkı da yazıyorum. 

Aklıma Istanbul geliyor, gittim gördüm ve yine yenildim Aziz Istanbul'a bu yaz. Yeniden. Bir Pera'yı yazıyorum ruhumdaki, bir de Eminönü'nü. İkisine de kavuştum bu yaz, birer gün geçirdim her ikisinde de.

Pera'da beyaz bir karanlık var, istekler baş üzerinde, nefsin emirleri insanların başı üzerine, hemen karşılıyorlar. Bir kadının arkasından gidiyorlar. Geceler gürültülü, ama ruhlar yalnız.

Eminönü'nde güzel bir gri var, minareler var, gönlün istekleri gözleri buğulandırıyor, Allah'ın emirleri kulların başı üzerine, sevdalar olabildiğine mahcup. Geceler sessiz, ama ruhlar yâr ile beraber.

Ben ne Pera'yı terkedebiliyorum, ne de Pera'lı olabiliyorum. Beyaza karşı griyi seviyorum, ama bir yeleğin alevine aklımı kaçırıyorum.

Ben Eminönü'ne kayıtlıyım nüfusumda, ben Eminönü'ne bağlıyım gözlerimin buğusuyla. Hû deyince Eminönü'ndeyim, deliliği koklayınca oradayım.

Ama, ben sanırım Araf'tayım.