Benim kıldan ince, hep beni taşıyan umudum. Benim kılıçtan ince, hep beni kesen umudum. Ey benim güzel yanılgım, umudum.
En büyülü, büyük kelimeye doğru yürürken, yalancı ama kuvvetli akıl ipim, umudum. Silsem de kağıtta gölgen kalır.
Niye bilerek yanılır insan? Yüzünden.
*
Ben dansetmeyi bilmem. Resim de çizemem. Kâdeh yazarım yalan yanlış, içinde neler saklar bilmem.
Silsem de kağıdı kanatırcasına, orada kalır adı kendini okurcasına.
Yeniçiçektir, meyvesi zehirdir, yemesem de gölgesinde kendimi yitirdim.
En yanılgısı büyük mevsim, bir elimde susuyor sesim.
*
Kalemi tuttuğum elimle yeniliyorum sevmediğim aklıma gelince. Ey büyük kılıç, inkâr. Yazıyorum.
Kesilmiyor küstâh dudakları. Bakıyorum. Ey güzel, zaman eski, ellerimde yenilgi izleri. Kalem.
Aklımı yitiriyorum yüzünden. Kör kalınca yazıyorum elimden geldiğince.
Oysa kalemle yazılması yanılgıdır, kırmızıyla çizilir kâdeh.
*
Nefesim kesiliyor, bir kılıç senin. Yüzüm çiziliyor eski bir kader.
*
Kâdeh seni yazmıyorum. Yeniçiçek seni susmuyorum.
Zaten zaman nedir? Nedir bir insanın yaşamak üzerine uğraşı? Yahut yitirilmiş sokaklarda bir kedinin gözleri yanar mı yine de ürkünce.
Benim kafamda bir yanılgı bahar, bir elime kalem alınca, zaten kâdeh nedir?
Elime kalemi alınca başım hoşa çalıyor, seni düşününce alev rengi bir yanılgı. Adın ne?
Yenizaman dediler, zaman yok. Yazdım.
*
Beni sevme. Ben de seni.
Ben seni yazayım, ben sana kör kalayım, ben sana çıldırayım.
Sen gözlerinle bak etrafa.
*
Ben yaşamayı böylece beceriyorum, bir yerden özünü buluyorum adını bilmediğim bütün çiçeklerin. Karıştırıyorum, bulanıyor aklım.
Ellerimle bir kadeh yazıyorum. Yoğu koyuyorum içine varsıyarak, akşamı uyarsıysrak sesime bir kelime daha. Yazıyorum.
Sizlerin kalabalığında konuşurken titriyor sesim. Sizlerin kalabalığını sesimle susuyorum.
*
Ben eski bir öykünün kahramanıyım, ben yırtılmış bir şiirin buharıyım.
Sen kimsin? Küstah bir y harfi.
Seni bir tuhaf seviyorum, yeni bir bahar üzere, seni. Yazıyorum.
Yorumlar
Yorum Gönderme