Ana içeriğe atla

Dikey ve yatay mutsuzluk.

" (...) Yazık sevgime diyor birisi/ Güzel gözlü bir çocuğun bile/ o kadar korunmuş bir yazı yoktu/ Ne denmelidir bilemiyorum/ sevgim acıyor/ Gemiler gene gelip gidiyor/ Dağlar kararıp aydınlanacaklar/ Ve o kadar (...)"

Mesele biraz da bu. Bu olmalı. Olacağından fazlasını beklememek. İnsanım, bekliyorum. Umut ediyorum. Yanılıyorum. Mutlu olabileceğim yanılgısına her düştüğümde, sonra bu mutsuzluğa geri döndüğümde ilk olarak çöküyorum. Sonra alışıyorum. Karanlığa alışmak kadar. Kolay, hem de zor. Meselem bu benim. Mutsuzluk. Yaradılışım. İnsan yaradılışına karşı hareket etmemeli. Ama, insanım. Aşık oluyorum. Dört mevsim güzün neresinde olursa olsun bir bahar açıyor. Bir çiçek. Karanlığa, karanlığıma inat öylece beyaz. Kaldırımların arasında fışkıran insanı hem sevindiren hem hüzünlendiren o çiçekler gibi. Kadar. Ama, eziyorlar. İsteyerek değil, bilmeden. Kaldırımda yürürken bilmeden ezdikleri o çiçekler kadar. Sanırım bu bazen olabiliyor.

Sonra kendime dönüyorum, bir yadırgıyorum ilk olarak. Bir bebeğin yeni girdiği dünyayı yadırgaması gibi. Ama, böylece naif değil. Bölünerek, kendimi yiyerek, çürüyerek yadırgıyorum. Yazıyorum sonra, yazmayı öğrendiğimden beri yaptığım, mecbur olduğum üzere. Üstadın dediğini yazmayacağım, hayır, çıldırmak da değil mesele. Yaşamak için. Su gibi. Su kadar. Çiçekler ve insanlar suya ihtiyaç duyuyorlar ya, öyle. O kadar. Yazarken de su gibi yazıyorum böyle olunca, durmadan düşünmeden. Nefes alır gibi ve sanki iki nefes arasında. Alışıyorum yazdıkça, ellerim bunlar diyorum, gözlerim burada diyorum. Benim hayatım bu diyorum. Hayat bize ne sunarsa sunsun sevdiğimiz şeyleri yapmaktan vazgeçmemek gerek.

Sevdiğim şeyler arasında yazmak var mı hiç düşünmeye fırsatım olmuyor, sevdiğim kadınların arkasından yazarken. Yazmayı seviyorsam, yaşamayı seviyor olmam gerekiyor. Günleri akşamlara bağlamaktan başka bir amacım olmadığını düşünüyorum bazen, bazı an bir kedi olsaydım eğer herhalde severdim diyorum yaşamayı. Kimi zaman ise seviyorum, beni seven birkaç insanın arasındayken. Yaşayabilseydim, yazar mıydım hiç şiir, diyen başka bir üstadın denkleminde hep bir bilinmezim ben. Ne yaşayabildim, ne de şair olabildim. Hiçbirşey olamamanın sonucunda bir yalnız kaldırım çiçeği oldum. Ezdiler. Ellerine sağlık.

Geriye güz kaldı.

"(...) En başta mutsuzluk elbet/ Kasaba meyhanesi gibi/ Kahkahası gün ışığına vurup da/ ötede beride yansımayan/ Yani birinin solgun bir gülden kaptığı firengi/ Öbürünün bir kadından aldığı verem/ Bütün işhanlarının tarihçesi/ Bütün söz vermelerin tarihçesi/ sevgim acıyor (...)"

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kederli bir öğleden önce.

Adamın biri bir gün evden bakkala gitmek için sabah 7:47’de çıktı. Her şey yolunda gitse, ekmeğini alıp herhalde 8:05, bilemedin 8:15’te evde olacaktı. Olmadı. Eve döndüğünde saat gece on ikiyi çoktan geçmişti. Bakkaldan eve niye böylece geç döndüğünü de konu komşudan kimse merak etmedi. Kimse farkına bile varmadı, ama yine de o gün Nitat İnibat bakkaldan evine üç dakikalık yolu on altı, on yedi saatte dönebildi. Nitat bey, sabah kalktı, çayın suyunu koydu, üstüne dem attı, rahmetli babasından öğrendiği üzere iki parmak suyla soğuk demlemesini yaptı. Neyse ki daima temkinli bir adam olduğundan, evden çıkarken her ne olursa olsun ocağın altını kapatırdı. Yine kapattı. Pijamasının üstüne ceketini giydi. Cebine üç beş kuruş para aldı, bir de kimliğini aldı. Acaba fazla mı temkinliydi, ya da eve biraz geç ve zor döneceği içine mi doğmuştu? Yoksa Nitat beyin bu hazırlığının nedeni en başından ne yapacağını biliyor olması mıydı? Nitat bey ne yaptı? Kararlı adımlarla bakkala yürüdü. Kimsenin ...

10 Mayıs 2024

Bugün, Ramada Kemalpaşa Otelinde, İzmir Büyükşehir Belediyesi başkanı sayın Dr. Cemil Tugay ve Kemalpaşa  Belediyesi başkanı sayın Mehmet Türkmen beyefendiler ile Kemalpaşa sanayisi ve yapılabilecekler üzerine bir toplantıdaydık. Cemil başkan konuşurken, bir anda iki yıl önce o anlarda babamı son defa gördüğümü hatırladım. Sonra, 11 Mayıs 2022 günü saat 02:59'da çaldı telefonum; babam hasta değildi artık, ben de çocuk değildim. Hemen ertesi günü, işyerine uğramak zorunda kaldım. Babamın kredi kartı ödemesi vardı; o olmasa da, kart ödemesi vardı ve ödemek için de buraya gelmeliydim. Buraya yazıyorum, çünkü bu satırları da yine işyerindeki odamda yazıyorum. Kapıdan ilk içeri girdiğimde, her şey çok büyük gözüktü bir anda gözüme. Sanki yeniden altı yaşımda fabrikaya gelmişim gibi, küçülmüştüm. O yalnızlığı öylece duydum, o anda anladım. Yine de "büyümem" lazımdı, hem de bir gün öncesinden, 10 mayıs 2022'den çok daha fazla büyümem lazımdı; çünkü artık "Yılmaz beyin o...

Bir cumartesinin umudu.

Canbaz, gül ile diken arasında âli cengiz bir cesaretle dolanıyordu. Gözlerinde başka bir yarının ümidi dolanıyordu. Dili dolanıyordu, aklı dolanıyordu. Şehirler, şehirlere dolanıyordu. Şehir şehir dolaşırken, şarabın ateşiyle hoş iki başın, baş başa bir fotoğrafı aklında dolanıyordu. Bir cumartesinin umudu dilinde dolanıyordu canbazın. Canbaza dikkatle bakanlar; onun gözlerinde çözülmeyi bekleyen bir yumak gördüler. (9 Temmuz 2024, 20:30, Taksim Gezi Parkı)