Ana içeriğe atla

Güzyazı.

yazdan güze bir günde düştük, eylül sonlarındaydık. yazılarımın üzerinde dans edilirken, şiir okuyan kadınları izliyordum yaz sonunda ve sonrasında güz geldi işte ve (evet) "eylül de toparlandı gitti işte"-

güz bahar yarısıdır yazabilirim, güz bahar yarasıdır yazabilirim, yazmasını biliyorum çünkü sevdim ve sevilmedim. ben bu mevsimde hiç durmadan yazabilirim, aklımda binlerce kelime ve alnımda bir yazıyla beraber kelimelerle dansederim ve (evet evet) "mavi huydur bende"-

"ben dansetmesini bilmem" yazdığımda yıl sıfır altıydı, "kapılar çarpılmaktan yoruldu" da yazmıştım ve son bir dans yerine bir keşkeyle kalakalmıştım. o günden bugüne değin, dere tepe düz gittim ve keşkelerime keşkeler ekledim.

bir dize eksik, bir dize fazla: "İnsan anılarıdır/ beni unutma"

her yoksunluğumun birer bıçak gibi beni kestiği bu sokağı biliyorum. adını kendim yazıyorum. yenieski sokağı. kime sorarsanız gösterir şimdi irlandasızlığını içimdeki sızının. henüz bir durağı yok, yolunu bile yeni yazıyorum. üzerine bir gök dikeceğim sonra. kim yazmıştı "görmeye gelir misin benimle göğünyüzüne/ yeryüzünde olmayan bir çiçek rengini" diye ve geçmez bir güz gelmişken geri, keşke bir kaldırım taşı olsaydım yazıyorum.

"İnsan acılarıdır/ beni avutma"

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir cumartesinin umudu.

Canbaz, gül ile diken arasında âli cengiz bir cesaretle dolanıyordu. Gözlerinde başka bir yarının ümidi dolanıyordu. Dili dolanıyordu, aklı dolanıyordu. Şehirler, şehirlere dolanıyordu. Şehir şehir dolaşırken, şarabın ateşiyle hoş iki başın, baş başa bir fotoğrafı aklında dolanıyordu. Bir cumartesinin umudu dilinde dolanıyordu canbazın. Canbaza dikkatle bakanlar; onun gözlerinde çözülmeyi bekleyen bir yumak gördüler. (9 Temmuz 2024, 20:30, Taksim Gezi Parkı)

10 Mayıs 2024

Bugün, Ramada Kemalpaşa Otelinde, İzmir Büyükşehir Belediyesi başkanı sayın Dr. Cemil Tugay ve Kemalpaşa  Belediyesi başkanı sayın Mehmet Türkmen beyefendiler ile Kemalpaşa sanayisi ve yapılabilecekler üzerine bir toplantıdaydık. Cemil başkan konuşurken, bir anda iki yıl önce o anlarda babamı son defa gördüğümü hatırladım. Sonra, 11 Mayıs 2022 günü saat 02:59'da çaldı telefonum; babam hasta değildi artık, ben de çocuk değildim. Hemen ertesi günü, işyerine uğramak zorunda kaldım. Babamın kredi kartı ödemesi vardı; o olmasa da, kart ödemesi vardı ve ödemek için de buraya gelmeliydim. Buraya yazıyorum, çünkü bu satırları da yine işyerindeki odamda yazıyorum. Kapıdan ilk içeri girdiğimde, her şey çok büyük gözüktü bir anda gözüme. Sanki yeniden altı yaşımda fabrikaya gelmişim gibi, küçülmüştüm. O yalnızlığı öylece duydum, o anda anladım. Yine de "büyümem" lazımdı, hem de bir gün öncesinden, 10 mayıs 2022'den çok daha fazla büyümem lazımdı; çünkü artık "Yılmaz beyin o...

On beş.

Bu bloga yazmaya, dile kolay, on beş sene önce bugün başlamışım. Demek ki bu bloga yazarak büyümüşüm. Zaten, kendi güncelerim gibi, öncelikle kendim için yazdım buraya; bu yüzden de okunup okunmadığını umursamadan, zaman zaman büyük aralıklarla da olsa, daima yazdım. Yaşadığım hikâyeler, yazdıklarımdan tuhaf olduğundan; yazdıklarım yaşadıklarıma, yaşadıklarım yazdıklarıma karıştı. Okurlarım on beş yıl boyunca daima az oldu; ama en güzeli, buraya yazdıklarım, daima bu blogun okurları oldular.  Bu bloga yazarken büyüdüm. Pek çok şey umduğum gibi olmadı, pek çok şey öğrendim. Ne yazık ki, bazen kayıplardan öğrendim. Düşe düşe yazdım, düşe kalka yaşadım; düştüğüm yerden daima kalktım. Hayır, tek başıma kalkmadım. Hep, rahmetli babamın, sevgili ailemin, değerli dostlarımın destekleriyle kalktım. Hezârfen inadıyla, daima Üsküdar’a varmayı umdum. Hep tuhaf hikâyelere düştüm. Zaten Hezârfen’in hikâyesi de Çelebi’nin düşü değil miydi? Zamanın azizliği, on beş yıl böylece geçti.