Yine kelimeler istedim, yeni kelimeler verdi: "Bahar, aptal, mavi, kedi." Bir kelime daha istedim, hiç olmazsa beş kelime olsun diye. Beşinci kelimeyi de yazdı: "Kardelen."
Kırk beş dakika sonra aşağıdaki minnacık öyküyü yolladım.
Kırk beş dakika sonra aşağıdaki minnacık öyküyü yolladım.
Veli'nin oğlu Orhan Veli'nin evkaftaki memuriyetini yaktığı bu güzel havalar göğün yüzünde mavi bir muştu şimdi ve ben bir aylak olarak şu sokakta bir aşağı bir yukarı yürüyorum.
Beklediğim bir kimse yok. İnsanları beklemeye üşenirim ben. Buna rağmen bir buluşma olduğunda sözleştiğimiz vakitten on beş dakika önce orada olurum, buluşacağım kişi de on beş dakika geç kalır genelde, hiç olmadık yere yarım saati ziyan ederim ömrümden. Pek az insan bu ziyanı hak ettiği için, çok fazla insanla görüşmem.
Peki efendim, bu güzel baharda, nevbaharda, bu sokakta kırk beş dakika (belki de bir saat bile olmuştur, emin değilim) bir aşağı bir yukarı ne arıyorum.
Babama sorarsanız, akıl arıyorum. Benim aylaklık dediğim şeye o aptallık diyor ve bir şairin bir kelime için bir saat bir sokakta dolanıp durmasını anlamıyor.
Evet canım efendim, şairim ben ve işte burada bir kelime arıyorum. Şu köşedeki kedi de, kırk beş dakikadır (bir saat de olabilir) beni izliyor.
Ne düşünüyor bilmiyorum. Babamın ne düşündüğünü bilirken, şu kedinin kini bilmemek bana haksızlık geliyor.
Şu kelimeyi bir bulabilsem, bu şiir iyi bir şiir olacak sanıyorum. Sanıyorum ne kelime, biliyorum efendim biliyorum. Bugüne dek hiç anlamamış olabilirler şiirlerimi, kabul ediyorum. İmgesel dünyamı bilmeyen insanlar için, okuması zor deneysel şiirler yazdım hep. Hiç de pişman değilim! Dergilere yolladığımda kibar ama kısa ret mektupları dışında da bir geri dönüşü olmadı, ama yılmadım, bıkmadım, darılmadım. İnsan şiire darılır mı? Hayır efendim, şiir öyle birşey değil ki. Beni bekleten o insanlardan biri değil, beni reddeden o kadınlardan biri değil, yahut sevdiğini söyleyerek kandıran bir sevgili değil şiir. Şiir daima aranan, özlenen, sevilen ve sevişmenin doyumsuz olduğu en güzel şey. Maktubum.
Vuslatın yeniden yakın olduğunu biliyorum. Bu defa anlaşılır bir bahar şiiri yazmak niyetindeyim ve şu dergiye yeniden yolladığımda şiirimi kabul etmelerini ve üç beş kuruş birşey vermelerini umuyorum.
O zaman, şiirden ilk paramı kazandığımda belki babam da fikrini değiştirir.
Değiştirir değiştirmesine de şu kelimeyi bir bulsam. "Sessizlikten gelen" dizesini, şiirimin son dizesini tamamlamaya bir kelime arıyorum.
Yorulduğumu duyuyorum artık, sabahtan beri bir lokma yemedim. Kaldırıma oturuyorum. Arnavut kaldırımın içinden papatyalar fırlamış, onlara bakınca içimde bir mavi uyanıyor yeniden. Baharın damarlarımda dolaştığını duyuyorum. Belki de babam haklı, ben bir aptalım. Kediyle göz göze geliyoruz, gülümsüyorum. Dizlerime vuruyorum hafifçe, yerinden gerinerek kalkıp geliyor ve kucağıma oturuyor. Mavi çoğalıyor içimde, evet efendim düpedüz bir aptalım ben ve bunu seviyorum. Kaldırımı delen papatyalara bakıyorum, kelime bir anda aklıma geliyor.
Kardelen.
"Sessizlikten gelen kardelen."
Kucağımdaki kediyi okşarken göğe bakıyorum.
Beklediğim bir kimse yok. İnsanları beklemeye üşenirim ben. Buna rağmen bir buluşma olduğunda sözleştiğimiz vakitten on beş dakika önce orada olurum, buluşacağım kişi de on beş dakika geç kalır genelde, hiç olmadık yere yarım saati ziyan ederim ömrümden. Pek az insan bu ziyanı hak ettiği için, çok fazla insanla görüşmem.
Peki efendim, bu güzel baharda, nevbaharda, bu sokakta kırk beş dakika (belki de bir saat bile olmuştur, emin değilim) bir aşağı bir yukarı ne arıyorum.
Babama sorarsanız, akıl arıyorum. Benim aylaklık dediğim şeye o aptallık diyor ve bir şairin bir kelime için bir saat bir sokakta dolanıp durmasını anlamıyor.
Evet canım efendim, şairim ben ve işte burada bir kelime arıyorum. Şu köşedeki kedi de, kırk beş dakikadır (bir saat de olabilir) beni izliyor.
Ne düşünüyor bilmiyorum. Babamın ne düşündüğünü bilirken, şu kedinin kini bilmemek bana haksızlık geliyor.
Şu kelimeyi bir bulabilsem, bu şiir iyi bir şiir olacak sanıyorum. Sanıyorum ne kelime, biliyorum efendim biliyorum. Bugüne dek hiç anlamamış olabilirler şiirlerimi, kabul ediyorum. İmgesel dünyamı bilmeyen insanlar için, okuması zor deneysel şiirler yazdım hep. Hiç de pişman değilim! Dergilere yolladığımda kibar ama kısa ret mektupları dışında da bir geri dönüşü olmadı, ama yılmadım, bıkmadım, darılmadım. İnsan şiire darılır mı? Hayır efendim, şiir öyle birşey değil ki. Beni bekleten o insanlardan biri değil, beni reddeden o kadınlardan biri değil, yahut sevdiğini söyleyerek kandıran bir sevgili değil şiir. Şiir daima aranan, özlenen, sevilen ve sevişmenin doyumsuz olduğu en güzel şey. Maktubum.
Vuslatın yeniden yakın olduğunu biliyorum. Bu defa anlaşılır bir bahar şiiri yazmak niyetindeyim ve şu dergiye yeniden yolladığımda şiirimi kabul etmelerini ve üç beş kuruş birşey vermelerini umuyorum.
O zaman, şiirden ilk paramı kazandığımda belki babam da fikrini değiştirir.
Değiştirir değiştirmesine de şu kelimeyi bir bulsam. "Sessizlikten gelen" dizesini, şiirimin son dizesini tamamlamaya bir kelime arıyorum.
Yorulduğumu duyuyorum artık, sabahtan beri bir lokma yemedim. Kaldırıma oturuyorum. Arnavut kaldırımın içinden papatyalar fırlamış, onlara bakınca içimde bir mavi uyanıyor yeniden. Baharın damarlarımda dolaştığını duyuyorum. Belki de babam haklı, ben bir aptalım. Kediyle göz göze geliyoruz, gülümsüyorum. Dizlerime vuruyorum hafifçe, yerinden gerinerek kalkıp geliyor ve kucağıma oturuyor. Mavi çoğalıyor içimde, evet efendim düpedüz bir aptalım ben ve bunu seviyorum. Kaldırımı delen papatyalara bakıyorum, kelime bir anda aklıma geliyor.
Kardelen.
"Sessizlikten gelen kardelen."
Kucağımdaki kediyi okşarken göğe bakıyorum.
Yorumlar
Yorum Gönderme