Ana içeriğe atla

Bir deplasman hikâyesi.


Size bir hikâye anlatayım mı? Bu anlatacağım benim hikâyemdir ve istediğiniz yerinde gülebilirsiniz. 25 ağustos 2018'de İstanbulspor deplasmanına nasıl gittiğimin hikâyesini anlatacağım, ama evvela nedenini de bilmelisiniz. Tribünde olan hemen herkesin bir tribün hikâyesi vardır, pek çoğu tribünlere babasıyla beraber çocuklukta başlamış ve takımını deyim yerindeyse "ilk aşkı" olarak sevmiştir. Benim babam futbolu pek sevmez ve tribün hikâyem ise otuzlarımdan sonra başladı, o gün Sarıyer'de binip Esenyurt'ta stadyumda indiğim deplasman otobüsünde bir "ağabey"dim, "arka beşli"den çok uzakta ön taraflarda "ağabey"lerin arasında oturan bir misafirdim. Yalan olmasın, daha besteleri bile tam bilmiyordum; ama deplasman otobüsündeydim. Ne diyordum? Neden? Kırık bir aşk hikâyesi yüzünden.

"Seversin kavuşamazsın, aşk olur" dediğini sanıyorum Âşık Veysel'in, ama bazen de işte sevip de kavuşamayınca, deplasmanda buluyorsun kendini. O başka bir hikâye, güzel bir hikâye, tanrı taksiratımızı affetsin. Ben o hikâyenin içinde büyüdüm, kendimi anlamam ve tam anlamıyla tanımam o günlerde oldu. Son defa kuyuya düştüm ve o karanlık kuyuların kaderim olmadığını da ondan sonra anladım. Şimdi o günlere ve o günlerde güncelere yazdıklarıma baktığımda kendime gülüyorum, sadece üç yıl geçmesine rağmen. 

Her neyse, benim yazacağım bir deplasman hikâyesidir. Kendime bir meşgale bulmalıydım ve artık kendi şehrimin takımını tutmalıydım. Sevgili kuzenim, namı diğer "başkanım" Burak, Altay'ı üçüncü ligden Buca İlçe Stadı günlerinden beri takip ediyordu. Beraberce İzmir Atatürk'te Sakaryaspor maçına gittik. Stadda rüzgâr ve aklımızda maç vardı. O gün tutuldum herhalde tribünde olmaya ve Altay'ın eski taraftarı arasında kafası olmasa da aklı daima dumanlı bir yeni taraftardım. Futbol, tribünde televizyonlardan çok daha güzeldi. Tribünde tanımadığın binlerce insan, bilmediğin binlerce hikâyenin içinde boynunda atkıyla o binlerle beraber bir bütündün işte. "Ne Londra konferansı, ne atom bombası", ne de aşk acısı! Bir son dakika golünün sonrasında, tribünlerde altı yedi basamak inerken, başka hiçbir şey kalmıyordu geriye. Marco Paixao gole giderken başka hiçbir şeyi hatırlamıyordu insan. Altay tarihinin ve belki de Türk futbol tarihinin en özel golcülerinden birinin gollerini en azından pandemiye kadar tribünde izledim belki de bu yüzden ve ileride yeğenlerime, torunlarıma anlatabileceğim bir futbol hikâyem oldu, "kırık bir aşk hikâyesi yüzünden."

Maç günü ben kendimden kaçışımın bir parçası olarak, Pendik-Kurtköy'de kalıyordum. İzmir'den deplasmana gelecek taraftarlarla bir şekilde iletişime geçtim ve Sarıyer'de onlara katılmamı söylediler. 

Bilen bilir, Evliya Çelebi'nin yolculuğu gibi birşeydir, Kurtköy'den hele de toplu taşımayla "karşı"ya, Istanbul'a gitmek.  "Seyahat ya rasulallah" deyip de 18K'ya bindim. "Kırk gün kırk gece yol aldıktan sonra" Kadıköy'e vardım. (Evet, mübalağada da Evliya Çelebi kadar iddialıyım.) Kadıköy'de Karaköy motoruna bindim, ama "cumartesi anneleri"nin eylemlerinin yasaklandığı gün olması nedeniyle aziz şehir kıvılcımlıydı. Motorda, propaganda yapan gençler ve ardından çıkan tartışma motorun geri dönmesine neden oldu. Biraz sonra yeniden yola çıktık ve bu defa Karaköy'e vardık.

Karaköy'den tünelle İstiklal Caddesi ve tünel yakınklarında Türk Alman Kitabevi Kafede bir kahve içerken deplasman otobüsünden kontağımla yeniden yazıştım. Kız kardeşime çektiğim "selfie"yi de yanlışlıkla adama attım orada, ama iyi oldu bir yandan da, beni görmüş oldu. "Sultanî"nin orada, "cumartesi anneleri"nin olması gerektiği yerde bir kaos vardı, çok uzaklardan biber gazından da az biraz nasiplenip, tünelle Karaköy'e inip tabanvayla Beşiktaşa; dolmuşla Sarıyer'e geçtim.

Sarıyer'deydim, iyi güzel de kontağımın telefonu kapanmıştı. Bir buluşma noktamız yoktu ve Sarıyer meydanın oralar kazan ben kepçe, "deli dana gibi" dolanıyordum. Yok, bulamıyordum. Dünyanın bir ucundan buraya kadar gelmiştim, otuz küsur yaşımdan sonra ilk deplasmanımı yapacaktım, lâkin işte kimseyi bulamamıştım. Oldukça moralim bozuldu, sahilde bir zincir dondurmacıda oturup çorba içmeye başladım. Çorbayı hüpletirken yanımdan rastalı saçlarıyla siyah tişörtlü bir genç geçiyordu ve tişörtünün arkasında kocaman harflerle "ALTAY" yazıyordu. Masadan fırlayıp yakaladım, herhalde yeni gelmişlerdi. Toplandıkları yeri öğrenip yürüdüm.

Taraftarların arasına girdim, kontağım beni tanıdı, "kusura bakma, telefon kapandı" dedi. Öylece muhabbet etmeye başladık taraftarlarla. Herhalde hemen hepsi, atadan babadan Altaylı, bu işleri bilen, deplasman yapan, tribüncü insanlardı. Ben ise bu yaşından sonra tribünlere girmeye çalışan, bıyıklı, siyah beyaz Cem Karaca tişörtlü kimsenin tanımadığı bir adamdım. Kalkış vakti geldiğinde, iki otobüsten ilkine bindim, işte deplasman otobüsündeydim. Peki ne oldu? Otobüsten indirildim.

Evet. Yüz hafızam iyi değildir, kimdi hatırlamıyorum, ama muhakkak otobüste ağırlığı olan biriydi, İzmir'den gelmediğim için, beni tanımadığı için, beni otobüse almak istemedi. Ajan provakatör müydüm, neydim? Neyin nesi, kimin fesiydim? Otobüsten indim, bir an düşündüm, bu uzun yolculuğu nihayete erdirmeye, vuslata niyetliydim. Kalkmak üzere olan ikinci otobüse atladım. Kontak kurduğum taraftar da o otobüsteydi ve önlerde bir yerde oturdum. Polis eskortu eşliğinde dünyanın öbür ucuna,  Esenyurt Necmi Kadıoğlu Stadı'na gittik. 

Ondan önceki sene "Gümüşhane gol yedikçe, saldırmış" ve son maçta Gümüşhanespor'u İzmir Atatürk Stadında on binlerin önünde 3-0 yenerek, Altay direkt birinci lige yeni yükselmişti ve ay kararmıştı. Ligde üçüncü haftaydı ve iç sahada cezamız nedeniyle yeni futbolcuları ilk defa izliyordum. Paixao'nun hat-trick'i, Kappel ve Aganoviç'in golleriyle 5-0 yendik. 

O maçtan sonra Paixao'nun ve Altay'ın nice golünü, İzmir Atatürk Stadında, Doğanlar Stadında, Menemen Stadında izledim. Boynumda atkıyı ve armayı yüreğimde taşıdım. En başta yazdığım üzere tribünde olan hemen herkesin bir hikâyesi vardır ve benim hikâyem işte kısaca budur. Fotoğraf o maça aittir ve beni soldaki pankartı yukarıya doğru takip ederek, duvar kenarında bulabilirsiniz. Evet, o ufak tefek adam benim.

*

Geçen cumartesi, aynı stadta, pandemi yüzünden boş tribünler önünde, İstanbulspor'u Deniz Kadah'ın golüyle 1-0 yenip, TFF Birinci Lig Play-off finaline kaldık. Bu akşam Altınordu'yu yenip, 18 yıllık hasreti sonlandırmak, ait olduğumuz lige dönmek istiyoruz. Finallere aşina Büyük Mustafa'yla beraber, yıllardır "ne zaman geleceğini" sorduğumuz "o büyük gece"nin bu gece olmasını bütün yüreğimizle istiyoruz. Kulübün play-off için yaptırdığı güzel rap şarkısının başı, işte bugünü anlatıyor. 


"Gün gelir çıkar kalbin yerinden. O gün geldi, yüklen yürekten!"




Yorumlar

  1. Çok güzel bir hikaye. Keyifle okudum. Veee Büyük Altay artık süper ligte. Sen de Sakarya maçından bu yana iki şampiyonluk yaşamış oldun. Kuzenin ve ben siyah günlere ama sen beyaz günlere denk geldin. Hep beyaz günlerde kalmak dileğiyle.

    YanıtlaSil
  2. “Siyahı var, beyazı var; bu alemin kralı var” diyorum ilk olarak. Okuyan gözlere sağlık, çok teşekkürler.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kederli bir öğleden önce.

Adamın biri bir gün evden bakkala gitmek için sabah 7:47’de çıktı. Her şey yolunda gitse, ekmeğini alıp herhalde 8:05, bilemedin 8:15’te evde olacaktı. Olmadı. Eve döndüğünde saat gece on ikiyi çoktan geçmişti. Bakkaldan eve niye böylece geç döndüğünü de konu komşudan kimse merak etmedi. Kimse farkına bile varmadı, ama yine de o gün Nitat İnibat bakkaldan evine üç dakikalık yolu on altı, on yedi saatte dönebildi. Nitat bey, sabah kalktı, çayın suyunu koydu, üstüne dem attı, rahmetli babasından öğrendiği üzere iki parmak suyla soğuk demlemesini yaptı. Neyse ki daima temkinli bir adam olduğundan, evden çıkarken her ne olursa olsun ocağın altını kapatırdı. Yine kapattı. Pijamasının üstüne ceketini giydi. Cebine üç beş kuruş para aldı, bir de kimliğini aldı. Acaba fazla mı temkinliydi, ya da eve biraz geç ve zor döneceği içine mi doğmuştu? Yoksa Nitat beyin bu hazırlığının nedeni en başından ne yapacağını biliyor olması mıydı? Nitat bey ne yaptı? Kararlı adımlarla bakkala yürüdü. Kimsenin

Bir yenilgi hikâyesi.

" Kaybedince daha çok seveceksin. " Bu babalar gününde, babamı yitirdikten sonra ilk babalar günümde; sosyal medyada babamın bir fotoğrafıyla bereber, şu satırlarla başlayan kısacık bir yazı paylaşmıştım: " Bir kimsenin değerini, aslında ancak yokluğunda anlayabiliyoruz, demişti bir misafirim geçen gün. Öyleymiş. 11 mayıstan beri her gün, saat 02:59’dan itibaren her dakika, hemşire “gelin” diye çağırdığından beri her an bunu santim santim, milim milim anladım ve yine de bunu bir yerde idrak edemiyorum herhalde. " 12 ağustos akşamı, uzunca bir aranın ardından yine tribündeydim. Aranın nedeni de babamdı zaten, onun grip bile olmaması lazımdı, biz de elimizden geldiğince dikkat etmiştik. Pek tabii, keşke babam burada olsaydı da tribünlere hiç dönemeseydim. Elden ne gelir, takdiri ilahi gerçekleşmişti işte. Babam vefat etmişti ve ben tribündeydim. Altay hikâyemin tam içinde değildi babam, ben babadan oğula taraftar değilim, babam benim çocukluğumda futbolla tamamen ilgi

sürgününü yitiren bir şairin ardından.

ey en eski kuytulara saklanan çocuk sevgilerinin aleniliği, en derin kuyuların karıncalanan karanlığı, ses uyumları, bıçaklar ve bütün balkonlar; bir şairin arkasından ne kalır? ey en büyük adamların ayakkabıları, koca binaların camekanları, en derin korkulardan fışkıran öfke, kulak aşinalığı, kılıçlar ve bütün kadınlar; bir şairin arkasından kim kalır? kendi makus talihini makaslarla kesen terzilerdir şairler ve hep büyük konuşur, her zaman büyük ölürler. *